Spitsbergen, twee indrukken
18.08.2013
Planten
In de baai van Mushamna maken we een wandeling over de morene. Van een afstand lijkt het landschap bruin, maar als je er middenin staat blijkt het allerlei kleuren te hebben. Groen, paars en oranje mos; rode, gele en witte bloemen. Natasja zei: “We lopen over de boomtoppen”, en liet zien dat er kleine wilgjes groeiden. Ze waren zo groot als je vinger en hadden één blad. Boven op een heuvel moesten we van haar in een kring om een plekje kronkel bladmos gaan staan. Ze gooide er een beetje water over heen, en na een tijdje gingen de blaadjes in de vorm van een ster open. Met een boswachter aan boord kijk je anders naar je omgeving. Ik probeerde een paar plantjes te fotograferen, maar het is moeilijk om je erop te concentreren als je weet dat er elk moment een ijsbeer aan kan komen. ’s Avonds vond ik in de reisgids aan boord mooie foto’s van de planten op Spitsbergen, van die plaatjes waaraan je ziet dat de fotograaf plat op zijn buik heeft gelegen om ze te maken. Achter hem moet de hele tijd iemand met een geweer hebben gestaan om de omgeving in de gaten te houden, voor als er een beer zou komen. Als je zelf op de plek bent geweest waar de foto’s zijn genomen kijk je er anders naar.
IJsberen
Die avond zagen we twee ijsberen, een moeder en een jong, hoog op de heuvel in de Hornbaekpollen (Liefdefjord). Ze zaten zo hoog dat je met het blote oog alleen twee witte vlekjes op een stukje groen mos zag. Te ver om ze te fotograferen. IJsberen kunnen heel snel zijn, maar als ze niet hoeven zijn ze zo langzaam mogelijk. Deze twee zochten rustig naar eten, waarschijnlijk nesten met kleine vogeltjes erin, en lieten zich niet storen door een boot vol mensen in de baai. Na ongeveer een half uur verdwenen ze achter een richel in de helling en kwamen niet meer tevoorschijn. Heinz dacht dat ze daar zouden slapen en vroeg in de ochtend wakker zouden worden. Hij kreeg gelijk: om vijf uur ’s ochtends, tijdens de ankerwacht, zag ik vogels boven de richel cirkelen, het was een enorm gekrijs. Na een tijdje kwam één van de beren tevoorschijn. Hij was even ver weg als de vorige avond, dus was het niet nodig om de anderen wakker te maken en omdat ik net werd afgelost ging ik slapen. Ik dacht: Zo snel raak je dus gewend aan het zien van een ijsbeer, dat je gewoon naar bed kunt gaan als er één op de heuvel boven de boot staat.
Na het ontbijt schreeuwde Heinz vanaf het dek dat de beren naar beneden waren gekomen. We lieten de dinghy in het water zakken, sprongen erin en voeren ernaartoe. Ze stonden aan het water en zochten nog steeds naar eten, en ook nu leek onze aanwezigheid ze niet erg te storen. De moeder rekte wel haar nek in onze richting uit, het jong ging er rustig bij zitten. Wij maakten de ene foto na de andere. Toen we even later het anker van de Anne Margaretha hadden gelicht en de baai uitvoeren, zaten ze er nog steeds.
Josta
(IJsberen en bloemen foto uit 2012, actuele foto’s nog niet beschikbaar..!)
Laat een bericht achter