Nog even…
Nog 250 mijl, een storm en Kaap Hoorn scheiden ons van onze geliefden. Sinds de 24ste zijn we onderweg op de Drake Passage. Ditmaal maakt zij haar reputatie wel waar. We zijn gaan bijliggen bij 45 knopen wind. De gribfiles voorspellen 55 knopen wind: 10 bft. Bijliggend is het rustig aan boord. Er is opnieuw een wacht ingesteld van twee personen voor twee uur. Ik mag het donkere deel van 2-4:-) De tsunami is vandaag ongemerkt onder ons door gegleden. De golven bouwen zich langzaam op, inmiddels 5 meter hoog. Morgen is de storm op haar hoogtepunt. Ben benieuwd hoe hoog de golven worden. Het heeft wel wat al dat natuurgeweld. Een landing op Kaap Hoorn zit er niet in. 24 uur hier dobberen maakt dat we straks nog moeten haasten om iedereen op tijd in het vliegtuig terug te krijgen. Thuis, werk en alles wat wacht en naar ons verlangt en wij naar hen, wordt een langzaam terugkerend thema in de gesprekken. De Drake met het wachtlopen en het uur dat je nodig hebt om je aan te kleden maakt ook wel dat iedereen wat verstilder en reflectiever wordt. De voortdurende beweging van het schip, de energie die je voor jezelf nodig hebt en het elkaar niet veel meer zien, maakt dat de avondmaaltijd het moment wordt om de rest te spreken. De maaltijden zijn een kunststuk op zich: vanavond hebben Orla en Annette balancerend tussen en met hete pannen en geholpen door Jacob (de soep) opnieuw een driegangen maaltijd geserveerd: soep, pasta (weliswaar zonder geraspte kaas) en chocolade mousse met vers fruit toe (mijn bijdrage). Voor de rest concentreert het zich rond je eigen wachtploeg.
Het is nu half negen in de avond hier en de bioscoop gaat open Ulrich vertoont eerst Fawlty Towers en daarna Life in the Freezer. Antarctica wordt langzaam een herinnering in de werkelijkheid van een onstuimige Drake.
Groet aan iedereen
Roel
Laat een bericht achter