17 februari 2008
Deze derde reis is de donkere reis. De nachten zijn al behoorlijk aanwezig. Het donker bepaalt mede de afstand die in een etmaal afgelegd kan worden. Door het aanwezige ijs hier en om een “Explorer” effect te voorkomen…, leggen we het schip stil in deze donkere uren. Zeker als het ook nog sneeuwt zoals vandaag . Dikke pakken vallen uit de hemel en bedekken het schip en iedereen. De sneeuw- mannen en vrouwen aan boord proberen in hun wachten te ontdekken waar het ijs is. Soms reageren ze de spanning af door een sneeuwballengevecht uit te lokken. Sommigen vinden de wachten eenzaam en zoeken metgezellen zodat de volgende wacht een tweede silhouet op het voorschip ziet. Ook is deze reis de reis van de walvissen.
Hebben we op de eerdere reizen al veel mogen spotten, deze reis spant de kroon. Sinds het vertrek van Deception Island hebben we er een groot aantal gezien. Het lijkt dat ze hier nu aan het eind van deze Arctische zomer massale vreetpartijen houden, aangelokt door de grote massa kril die ook in de waterfilters van de motoren terecht komen. Aan het begin van de avond waren we omringd door een groep van 7 bultruggen. De motor uit en ademloos genieten van een gebeuren uit de oertijd. Deze kolossen kwamen op het schip af, schurkten er tegenaan, doken er onderdoor en lieten voor het schip grote luchtbellen opstijgen. Hun blow ging gepaard met de resonantie van een groot lichaam, een donker geluid alsof een giga-vat leeggeblazen wordt. Soms was het angstaanjagend als de grote koppen op 3 meter afstand opdoken…
Blijf vriendelijk, hoor, we willen alleen kennis maken, dacht ik dan… , me realiserend dat de Anne-Margaretha met haar 22m lengte zo gesloopt kon worden door een beest van meer dan 18 m, zeker als de vrienden mee zouden doen. Zeker een uur lang waren we het middelpunt van hun belangstelling. Hun onderzoekend gedrag gaf ons de kans hen goed te observeren. Hun huid met de naden van de losgelaten zeepokken was goed te zien. Blij dat ze vriendelijk belangstelling toonden, dankbaar dat we dit mochten meemaken, voeren we verder nadat ze hun interesse in ons verloren hadden en nadat ze een laatste keer grote luchtbellen voor ons op lieten stijgen en wegzwommen.
Heinz
Laat een bericht achter