Walvissen feest rond de Anne-Margaretha
4 februari 2015
De eerste walvis die we deze reis zagen was ongeveer 20 mijl voor de kust van de South Shetland Islands. Astrid en Alison zagen tijdens hun wacht in de verte een blow de lucht ingeblazen en staart opduiken. Iedereen die zijn bed er voor uit wilde komen keek vol verwachting naar de horizon alwaar op honderden meters afstand inderdaad een walvis was waar te nemen.
Toen waren we nog blij met een staart in de verte; te ver weg om een foto van te kunnen maken, maar wel duidelijk zichtbaar met het blote oog. Ondertussen zijn we wel wat anders gewend. Het begon al tijdens ons uitje met de dinghy’s vanaf Enterprise Island. Op deze zonnige zondag kregen we een eerste close up van humpbacks (bultrug walvis)…en wat voor een. Terwijl iedereen volop plaatjes aan het schieten was van de gletsjers die schitterden in het zonlicht, de bijzondere structuren van een ijsberg en de vele pelsrobben die lagen te zonnen op de strandjes, werd er in een andere baai een walvis gespot. Wij erop af natuurlijk. Een stuk of 6 walvissen spendeerden hier hun tijd met hun zondagse zwemuitje. En terwijl de ene dinghy langzaam achter de ander aanvoer, kwam daar ineens een walvis naar de oppervlakte…zo’n 4 meter van ons vandaan. Heel stil bleef hij liggen en heel stil keken wij toe… Wat een immens beest! Je kon zijn adem bijna ruiken en zijn vin bijna aanraken…
De volgende dag voeren we verder langs Nansen Island. Bij elke bocht zagen we walvissen. Eerst twee, toen nog een en een mijl verderop nog eens een drietal. Het hield niet op en we waren het al bijna zat… Totdat we bij Wilhelmina Bay aankwamen. De zon scheen nog steeds en we hadden ondertussen echt heel veel foto’s van staarten, vinnen en walvisruggen. Uiteraard zwommen ook hier meerdere walvissen rond, ondertussen meer regel dan uitzondering. Het werd bijna een beetje teveel. Links, rechts, dichtbij of ver weg, overal zag je die staarten op- en onderduiken. Op de punt van ons schip stonden wat mensen te fotograferen dan wel te filmen, op het achterdek stonden de anderen om zich heen te kijken. Niemand wist meer welke kant we nu op moesten kijken. En ineens kwamen daar bij de boeg van de Anne-Margaretha bubbels omhoog, en rechts daarvan nog meer, en daarnaast weer totdat er een hele cirkel aan grote bellen ontstond die uit het diepe water omhoog kwamen. En vanuit die bellencirkel kwamen er twee enorme walvissen omhoog zetten. Vlak voor de boeg, recht onder onze neus! Zo dichtbij…je kon de pokken op zijn huid zien zitten en de dikte van de staart die gracieus omlaag dook met een centimeter meten. Dit was meer dan we ooit op een foto kunnen zetten. Het werkelijk zien van een dergelijk oerbeest op zo een korte afstand is echt heel erg bijzonder.
De energie die vervolgens op de boot hing was niet te stuiten. Iedereen was in extase. Wat een waanzinnig moment beleefden we hier met z’n allen. De Antarctische natuur op zijn allerbest!
Ondertussen liggen we bij Port Lockroy voor anker en gaan we alweer bijna richting de Drake. Nog een paar dagen rest ons hier in de Antarctic en de wind en het weer zullen ons programma voor de komende dagen bepalen.
met de groetjes van ons allen,
Julie
Laat een bericht achter