27 maart 2015
Reisgenoten…
Sinds dagen kijk ik al tegen dit naakte vlees aan. Niet het mooie lijf van Ally, die tot mijn stomme verbazing op een zonnige dag plotseling in bikini verscheen en languit op de stuurhut van de zon ging genieten. Het was in het Beagle kanaal, 4 seizoenen op een dag is daar normaal, en een beetje zon kan zo afgewisseld worden door een stevige hagel of sneeuwbui..!
Nee dit vlees is anders. Door de dagen heen verkleurt het; de pezen worden duidelijker, vliezen worden net perkament, het krijgt een steeds donkerder kleur hier in het want.
Voor Sigrid is het een gesprekspartner: Kees.
Tijdens de lange nachtwachten kan ze haar woorden naar hem richten.
Niet lang meer.
Want voor Piet is Kees een belofte. Door de zee gezouten en door de wind gedroogd.
En wij zijn benieuwd, want Piet is onze kok.
De nacht is lang. 11 Uur duurt de donkere periode nu aan het eind van dit zuidelijke seizoen. Terwijl de westelijke wind ons naar het oosten duwt, ben ik verbaasd over het compleet ontbreken van licht. De grauwe hemel van overdag laat ook in de nacht geen sterrenlicht toe.
Zo gaan mijn andere zintuigen het gebrek aan visuele waarnemingen invullen: in de verte hoor ik al het ruisen van de aanschietende zeeën met zijn brekers. Ik probeer hier op te anticiperen en geniet ervan hoe mooi mijn scheepje eerst van achteren omhoog gaat en dan de golf af surft.
Alleen het schuim wordt zichtbaar in de boordlichten.
De grauwheid belet Karine om met de sextant aan de gang te gaan. Een zonnetje schieten is hier nu niet mogelijk en we realiseren ons hoe bijzonder de prestatie was van Shackleton toen hij van Elephant eiland met een sloepje deze zelfde reis ging maken om hulp te halen voor zijn mensen die hij achter moest laten. Met toen alleen een sextant wist hij er te komen.
Wij zijn blij met de moderne hulpmiddelen terwijl we op de eilanden afrazen, nog 140 nm te gaan. Een tussenstop voor ons, op weg richting huis…
Heinz
Laat een bericht achter