3e Spitsbergenreis 2012 (vervolg verslag)

dag 5 – vrijdag 27 juli

Vandaag weer een gletsjer van dichtbij! We wandelen door de morenen naar de Gullybreen (=gletsjer) met daarvoor oa de eerste Kleine Rietganzen, zonder jongen en een ijsbeer-pootafdruk in de bedding van een riviertje. Die gletsjers blijven indrukwekkend: zo’n gigantische ijsmassa in al die verschillende kleuren en structuren. I like! Weer aan boord varen we verder naar het noorden, via de Smeerenburgfjord (Amsterdamøya laten we links liggen), naar de Fuglefjord. Daar zijn we omringd door allemaal kleine eilandjes en honderden ijsschotsen; een inspannende klus voor onze crew, maar zo mooi! Van daar varen we door naar Holmiabukta en gaan voor anker met zicht op de reusachtige beenderen van een afgekloven vinvis op de oever.

dag 6 – zaterdag 28 juli

Behalve natuur zien we hier ook veel resten historie. Vandaag lopen we tussen de botten van vroegere walvisvaarders, die door de vorst uit hun graven omhoog zijn gekomen… lekker. Er staan restanten van oude blubberovens, waar in de tijd van de walvisvaart levertraan in werd gekookt; bizar dat het hier vroeger wemelde van de walvissen en dat die door de jacht bijna allemaal verdwenen zijn…

Na een urenlange vaart door mistig weer richting het noordoosten komen we bij Moffen eiland. Dit is een zandbankachtig eilandje met een hoop van vet en sabeltanden van een walrus-kolonie die hutje-mutje bij elkaar ligt. Omdat het beschermd gebied is mogen we niet aan land, maar desalniettemin is het een indrukwekkend gezicht. Wat een logge beesten. Een kleiner groepje van zo’n 10 walrussen blijkt net zo benieuwd naar ons als wij naar hen en komt tot nog geen 10 meter bij de boot; de brutaalste waagt het zelfs tot recht voor onze neus! Wat een beest; log en gigantisch met grote slagtanden maar toch soepel en efficiënt in het water. De vogelaars aan boord waren minstens zo opgetogen over een zestal Vorkstaartmeeuwen; een even mooie als zeldzame broedvogel van Spitsbergen.

Na passage van de ‘magische’ 80 graden noorderbreedte (de officiële grens van het noordpoolgebied) koersen we zuidwaarts de Woodfjorden in. Onderweg oa 6x een dobberende zadelrob, de eersten, en voor de happy-only, een ver weg spuitende Dwergvinvis. Meerdere mensen zien hem de rug flink krommen voor een diepe duik. Bij een doorbrekende zon op een windstille avond gaan we in Mushamna voor anker. Wat een idyllische plek! Onze meesterspotter Pim spot meteen een slapende ijsbeer in de aangrenzende vallei. Een grote hoop witte vacht, die net iets geler is dan de sneeuwvelden eromheen. Verder hier de eerste Witbuikrotganzen, ook zonder jongen (i.t.t. de veel talrijkere Brandganzen) en alweer de vierde Ivoormeeuw (na Longyearbyen, Ny-Alesund & Moffen). Het is hier moeilijk naar bed gaan; de laatste ‘nachtbraker’ zag een ‘zonsondergang’ van een even achter een bergtop dippende poolzomerzon..!

dag 7 – zondag 29 juli

Na een korte ‘nacht’ worden we wakker met een blauwe lucht en spiegelglad water. We kunnen niet ophouden met foto’s maken, zo mooi is het hier. Gletsjers, bergen, wolken, een rotsbaai en dat alles weerspiegeld in het rimpelloze water…

Aan land maken we een mooie wandeling. Je merkt dat het hier noordoostelijker is (minder invloed van de – warmere – westelijke golfstroom); er is hier minder leven (maar wel een fotogenieke schedel van een zeehond op het strand). Heinz vertelt ons dat hier twee weken terug nog een flinke laag sneeuw lag. Toch als je goed kijkt zie je dat ook dit landschap heel gevarieerd is; verschillende steensoorten, verschillende mossen in allerlei kleuren van grijs/wit tot helder groen of oranje en vele kleine plantjes en bloemetjes. We zien de sneeuwboterbloem, witte en gele spitsbergenpapaver, groenlandse steenbreek en de poolwilg (één van de enige twee boomsoorten op Spitsbergen, maar maak je geen illusies: deze wilgenvariant wordt niet hoger dan 2 à 3cm…).
Ik ben gefascineerd door de steencirkels: grote ringvormige patronen met grote stenen aan de buitenkant en het kleinste gruis in het midden (ontstaan door herhaaldelijk vriezen en dooien van de grond), bizar.
Terug aan boord steken we het fjord over en varen bij een opstekende wind de Liefdefjord in, waar we beschut de voorspelde noorderstorm afwachten. Door het onstuimige water hier helaas geen walsvisachtigen gezien (blauwe vinvis was gemeld), maar wel het skelet van een walrus op de oevers van Andøyane, plus op een verre ijsschots de vijfde ijsbeer van de trip.

Allen thuis gegroet,

Joke en Pim