Joke van Bemmel doet verslag van de 1e vier dagen (3e Spitsbergenreis):

Dag 1
Wat is het fijn om weer op de Anne-Margaretha te zijn! Deze keer echter geen weekendje Vlieland maar twee weken langs de kust van Spitsbergen in de Noordelijke IJszee. Ik heb zin in dit avontuur!
In Longyearbyen ligt de Anne-Margaretha op ons te wachten in de haven; klein en elegant naast een gigantisch log cruiseschip. Wat een voorrecht om niet dat drijvende flatgebouw in te hoeven stappen, maar om met 11 man ipv 3000 Spitsbergen te gaan verkennen. We maken kennis, er zijn zeilers, biologen en vogelaars onder ons en vervolgens gaan we met een volle bak aan de slag. We varen de Isfjorden uit en koersen richting het noorden naar de Lillienhöökfjorden. Eenmaal buiten het fjord op open water valt het eerste zeeziekte “slachtoffer” (kotsend lig ik in mijn hut, maar dat mag de pret niet drukken). De tocht duurt 18 uur, dus we varen de hele nacht door. Dat betekent dus ook dat we allemaal aan de beurt komen voor een nachtelijke wacht. Om 4 uur ´s nachts kruip ik mijn hut uit en sta vervolgens genietend aan het roer. Ondanks de mist en de miezerige regen is het bijzonder om te ervaren dat het hier helemaal niet donker wordt en dat het waterige zonnetje ons vanuit het noorden toeschijnt. Na 5 uur varen we via de Krossfjorden de Lillienhöökfjorden in en gaan voor anker.

Dag 2
Dag 1 is ongemerkt overgegaan in dag 2 en benedendeks staat er een heerlijk ontbijt voor ons klaar waar we hongerig van genieten. Na een paar uurtjes welverdiende rust zetten we voor het eerst voet aan land. Met de verrekijkers en fototoestellen in de aanslag volgen we Piet die ons bewapend tegen de ijsberen vóór gaat. Naast het oude verlaten Duitse weerstation uit 1942 zien we veel dieren. Lang leve de verrekijker! Dankzij de vogelaars onder ons leer ik op een heel andere manier om mij heen te kijken. We spotten rendieren, veel vogels en een walrus. Voldaan gaan we weer aan boord. ’s Avonds krijg ik mijn eerste vis- les, maar helaas zonder resultaat.

Dag 3
Tijdens de laatste nachtelijk ankerwacht van Pim begint de zon door te breken en terwijl we met z’n allen ontbijten, trekken de wolken weg en is ons een prachtige blauwe hemel met heldere zon en uitzicht op de gletsjer (de Lillienhöökbreen) gegund. Vakkundig stuurt Heinz de Anne-Margaretha tussen de vele ijsschotsen door en genietend varen we dicht langs deze grote indrukwekkende gletsjer. Dit is wel even wat anders dan de gletsjertjes in de Alpen; in mijn nopjes bewonder ik dit natuurgeweld, ik kan hier wel uren naar blijven kijken. Vervolgens worden we ook nog eens getrakteerd op een zwemmende ijsbeer tussen de ijsschotsen; deze dag kan nu al niet meer stuk!
We varen het fjord uit langs de Nilspynten waar de steile rotswanden bezaaid zijn met vele duizenden kortbekzeekoeten, drieteenmeeuwen en kleine alken. Op de smalle richeltjes hebben ze dicht bij elkaar hun nesten gebouwd; het is een drukte en gekwetter van jewelste  en erg gaaf om te zien. We varen verder de Kongsfjorden in en meren aan in de haven van Ny-Alesund. Met 79 graden noorderbreedte is dit de meest noordelijke nederzetting ter wereld met het meest noordelijke postkantoor én de meest noordelijke kroeg. Tijdens een wandeling door de nederzetting -dorp is een groot woord- staan we stil bij een poeltje waar we roodkeelduiker, ijseend, rosse franjepoot en paarse strandloper (allemaal met donsjongen!) zien. Overal tussen de huizen lopen brandganzen met jongen en bij de sledehondenkennel treffen we de door de vogelaars gehoopte ivoormeeuw. Deze mooie sneeuwwitte meeuw kan maar op een paar plaatsen ter wereld worden bewonderd, waaronder Spitsbergen en dat is ons gegund!
In Ny-Alesund verblijven voornamelijk wetenschappers van verschillende nationaliteiten. De Nederlandse onderzoeksbasis doet onderzoek naar brandganzen, hun voedsel, predatoren en migratie. Ik heb de mazzel dat ik aan de praat raak met een Nederlandse bioloog en ’s avonds mee mag kijken hoe ze in een tochtig houten hutje aan de oever brandganzen ringen en bloed en slijm afnemen om onderzoek te doen naar vogelgriep. De anderen maken een wandeling waarna we elkaar treffen in de plaatselijk kroeg “Mellageret Kafé”. Naar Spitsbergens gebruik laten we onze schoenen buiten staan en genieten we op onze sokken van een biertje; donkere gordijnen tegen de middernacht zon en kaarsjes zorgen voor de nodige sfeer. Om twaalf uur wordt ons duidelijk gemaakt dat het tijd is om naar huis te gaan; niet door het gebruikelijk aandoen van de lichten maar door het openen van de gordijnen :).
Door het getij ligt de boot behoorlijk laag ten opzichte van de wal. Met veel bravoure doet Piet ons voor hoe deze toch wel pittige stap van de wal naar beneden soepel te maken. Een gladde reling doet dit echter minder soepel verlopen, en Piet eindigt een paar meter lager met bezeerde knie op het dek. Behalve de schrik en een stijve knie de volgende dag lijkt het gelukkig mee te vallen. Voorzichtig dalen wij ook af en duiken onze kooi in. We liggen in de haven, dus lekker de hele nacht doorslapen zonder ankerwacht.

Dag 4
Vandaag nemen we helaas afscheid van opstappers Jaap en Lilian -bedankt voor jullie hulp en gezelligheid!- en varen naar Blomstrandhalvoya, een eilandje aan de overkant in het fjord. De opvarende van de Nordstjernen zijn al aan land; plots worden ze allemaal bij elkaar geroepen en haasten ze zich terug naar de zodiacs (=kleine bootjes). Er blijkt een ijsbeer op het eilandje te zijn! Terwijl de opvarende snel en efficiënt worden geëvacueerd hebben wij vanaf de boot een prachtig uitzicht op de ijsbeer die zich log en imponerend over de kam van het eiland beweegt. Wow, wat een mooi beest.
Nadat de ijsbeer zich weer verwijderd heeft, gaan wij alsnog aan land. Doordat alle overblijfselen van vóór 1946 op Spitsbergen als cultureel erfgoed wordt beschouwd -en dus bewaard wordt- zien we de restanten van een oude marmermijn (van rond 1912). Een fornuis, met potten en pannen er nog op, staat nadat het houten huisje er om heen is weggerot nu eenzaam midden in de kale vlakte. Het is gaaf om te zien hoe deze oude en verroeste restanten één zijn geworden met de natuur en de kleine tere arctische bloempjes hun weg er tussendoor weten te vinden. Tussen de bloempjes zien we een pul rond scharrelen van de kleinste jager, waarvan er zes volwassen vogels sierlijk boven ons hoofd dansen.
Weer aan boord varen we de Kongsfjorden uit en koersen langs de kust verder naar het noorden. Negen uur later gaan we voor anker in de Magdalenafjord en schuiven we aan bij een wederom heerlijk avondmaal; hulde voor onze kok Piet! De dag eindigt met de vangst van een Zeedonderpad door Hanneke. Geen visje dat geschikt is voor een lekker maal, maar wel heel mooi om te zien met zijn grote gekartelde vinnen, grote bek en gekleurde buik.

Tijdens mijn ankerwacht van 12 tot 2 uur ’s nachts schrijf ik dit verslag van onze belevenissen; de afgelopen dagen overdenkend geniet ik in mijn eentje van de omgeving (gletsjers, bergen en rotsen) en de stilte om mij heen. Ik kan hier wel aan wennen!

~Joke