Vernadsky

22 februari 2008

We zijn nu weer terug in Port Lockroy. Na het anker erin gegooid te hebben, was het net als thuiskomen. Zo vertrouwd is deze plek al. Veilige haven om nog eens een goede nacht te hebben voordat we weer verder gaan naar het noorden, beginnend aan de terugreis. Voor velen is dit moment een van schrik, het besef plotseling, dat de tijd die je hier mag /kan vertoeven, eindig is. Dat je blij moet zijn, deze wereld te mogen ervaren, maar dat ook de mogelijkheid om hier te zijn, beperkt is: het nieuwe seizoen kondigt zich aan. De winter stuurt de herfst vooruit, met stormen in het noorden van ons en veel sneeuw hier. Het is koud, het vriest ook overdag. Het sturen is gereduceerd tot 15 min. buiten zijn en dan ben je blij om het stuurwiel aan je maat te mogen geven om weer binnen de behaaglijke warmte van het schip op te zoeken.

De reis naar het zuiden (Vernadsky) was vol onvergetelijke indrukken. Het Lemaire Chanel  is een breuklijn in deze aarde met aan weerszijden steile oude vulkanen, waarvan alleen de basaltkernen nog over zijn. Het zachte gesteente weggesleten door de giga gletsjers die al milioenen jaren hun werk doen. Het is smal en je vaart een bek van een reus in met zwarte, puntige tanden van meer dan 900 meter hoog, waar de gletsjers als kwijl overheen stromen. Zigzaggend varen we om het afgebroken ijs heen naar de uitgang van dit keelgat, maar er is leven hier. We worden begeleid door pinguïns. We zien een zeeluipaard, dat zich achter een ijsbrok verstopt en nieuwsgerig onze kant op komt. In de verte zijn mink walvissen te zien. Later spot Allert nog bultruggen. We moeten verder, laten het gat achter ons en komen tussen lagere eilanden terecht. Hier moet je in nauwe kanalen op zoek naar een plek voor de nacht. In Skuakreek leggen we ons schip vast met een anker voor en twee lijnen naar achteren.

De volgende dag bezoeken we het station. Men heeft het er druk. De zomerbemanning wisselt nu met de paar nieuwe onderzoekers, die hier willen overwinteren. Maar er is nog tijd voor het begeerde stempel en het versturen van post. We krijgen een rondleiding op het terrein en uitleg over de onderzoeken die hier gedaan worden. We nemen afscheid van de mensen; zij worden binnenkort opgehaald en ook wij moeten weer naar het noorden. De lijnen los en de steven gewend  naar noord, in de beginnende sneeuwstorm zoeken we onze weg terug, weemoed in ons hart.

Heinz