8 juni 2015, 14o 04′,1 N/24o 48′,0 W
Weer op het noordelijk halfrond!
Twaalf dagen zijn we alweer ‘en route’ ( sinds de Ascension Isl.). Een week geleden zijn we de evenaar overgestoken. Ik (Esther) had tijdens mijn avondwacht van 20-24.00 uur, berekend dat we rond half vier ’s nachts de evenaar zouden passeren; tijdens de wacht van Heinz en Samuel dus. Uiteraard was het passeren van de evenaar tijdens het avondeten al ter sprake gekomen en probeerden we Heinz uit te horen, wat er dan precies met de bemanning zou gebeuren. Maar de kapitein sprak niet voor zijn beurt: het is immers aan Neptunus om te bepalen middels welk ritueel hij je de grens tussen Noord en Zuid laat oversteken.
Tja, dan hoef ik ook geen wekker te zetten, dacht ik: misschien laat Neptunus ons wel doorslapen en heeft hij morgenochtend iets voor ons in petto… Dream on hunny!
Over de evenaar!
Om half vier ging het brandalarm af en vijf seconden later ook de scheepstoeter. Ik kan je verzekeren dat je van die herrie wakker wordt. De instructies bij brandalarm zijn eenvoudiger dan de uitvoering: alles laten liggen, alleen je reddingsvest mee en zo snel mogelijk naar het dek.
Maar goed, je wilt er ook een beetje uitzien, dus: Waar is m’n short en waar is m’n T-shirt? Shit, wat een herrie! Struikelend over onze ledematen, kledingstukken en de reddingslijnen van onze vesten, stommelen Martin, Ian, Piet en ik naar dek. Het is ons inmiddels wel duidelijk dat er geen brand is (geen rook, geen vuur), maar dat Neptunus zich heeft gemeld. Samuel staat achter het roer; met z’n allen buigen we ons over hem heen om mee te kijken naar het navigatiepaneel hoe de laatste minuten van de zuiderbreedte wegtikken en dan is het zover: 000 00′,0 / 019o 52′,5 W! We bevinden ons weer op het noordelijk halfrond en dat voelt een beetje als thuiskomen! Nadat we uitgejoeld zijn, laat Heinz een emmer met zeewater vullen en doopt ons allen uit naam van Neptunus. Ter herinnering krijgen we een certificaat uitgereikt als bewijs dat we op de Anne- Margaretha de evenaar zijn gepasseerd: top! Daarna mogen we onze kooi weer in: ook top!
De onvermijdelijke doldrums..!
Het blijkt de laatste dag te zijn dat we zonder motor kunnen zeilen: de wind valt weg en langzaam maar zeker naderen we een gebied dat bekend staat als ‘de Doldrums’. Dit gebied, dat zich uitstrekt van de Westkust van Afrika tot de Oostkust van Zuid-Amerika, is ca 300 km breed en kenmerkt zich door windstiltes, warm drukkend weer en plotselinge onweersbuien. Het is een gebied waar je zo snel mogelijk doorheen wilt. We houden ons vanwege de warmte gedeisd en zijn extra alert op hygiëne en rotting van onze laatste restjes verse groente en fruit.
De vraag rijst of we naar Kaap Verdië moeten of dat we rechtstreeks naar de Azoren kunnen varen. We zitten nogal in tijdsnood en daarom heeft een rechtstreekse rak naar de Azoren de voorkeur. Maar hebben we genoeg diesel en eten en drinken om het nog twintig dagen vol te houden? We maken de voorraden op en komen tot de conclusie dat we met een watermaker aan boord, geen tekort aan water zullen krijgen, we met de pot vitamine-pillen die Martin heeft meegekregen van zijn vrouw ook het tekort aan fruit kunnen compenseren en dat er nog genoeg groente in blik is om ’s avonds een fatsoenlijk potje te koken. Kortom: het is aan Heinz en hij geeft aan dat wanneer hij ter hoogte van de Kaap Verdische eilanden nog 2000 liter diesel heeft, we Kaap Verdië aan stuurboord laten liggen en doorvaren naar de Azoren.
Tijdens de dagen die volgen proberen we waar mogelijk zoveel mogelijk zeil op te zetten. Zo nu en dan kunnen we lekker zeilen en lijken we op te schieten en dan valt de wind weer weg. Na een paar dagen zijn we door de Doldrums en hebben we slechts 1 fikse ‘squall’ om de oren gehad. Deze ging gepaard ging met veel wind (42,5 knopen) en regen. Nu we op het noordelijk halfrond zijn, hebben we te maken met de Noordoost Passaat en dat betekent meer aan de windse rakken (minder deining) en meer wind over het dek (meer verkoeling).
Eindelijk! Walvissen!!
Onderweg komen we, dankzij de oplettendheid van Samuel, een groepje grienden tegen en een walvis (potvis). Regelmatig worden we vergezeld door een stormvogel die aast op de vliegende vissen die voor onze boot lijken te vluchten. Regelmatig vinden we zo’n vliegende vis aan dek; helaas is die vanwege zijn vele graatjes niet goed te eten.
Toch naar Kaap Verdië
Inmiddels is het besluit gevallen dat we toch naar Kaap Verdië gaan: het eiland Sao Vicente mag je als jacht aandoen om te bunkeren. Het biedt ons tevens de mogelijkheid wat verse producten in te slaan en ons op te maken voor het laatste rak van 9 dagen naar de Azoren. Nog een dikke 150 mijl te gaan! We zien er allemaal naar uit even de benen te strekken en vast grond onder de voeten te hebben, even met een cappuccino op een terras te zitten, contact te hebben met het thuisfront. Nog even doorbijten….
10 juni 2015 En daar komen de berichtjes, foto’s en whatsappjes weer binnen!! De Anne-Margaretha ligt in Mindalo (Sao Vicente) Ze wordt weer volgetankt en de nodige boodschappen worden gedaan. De laatste 50 mijl was het een geknok tegen de wind in, dus nu blijven ze even een nachtje voor een welverdiende rust, liggen. Morgen vroeg de laatste etappe naar de Azoren, waar de Anne-Margaretha rond de 20e juni hoopt aan te komen! Greet (foto: tussen de eilanden van Kaap Verdië)
Laat een bericht achter