Zondag 19 april 2015
Temperatuur…
Het komt onverwacht. Plotseling word je zwetend in je bed wakker en naar buiten gaand, gekleed zoals je gewend was de laatste maanden, ontdek je dat de temperatuur veranderd is van 2 graden naar 14 graden.
De noorden wind brengt tropische lucht naar ons. Het zijn geen opvliegers: gewoon een verandering van wind van zuid naar noord. Een paar dagen later blijkt dat de temperatuur van het water ook gestegen is tot 14 graden. We hebben de Antarctische wateren verlaten en onze bilge kan niet meer tot koelkast dienen!
Tristan da Cunha?.. Gough!
We zijn nu op 40º zuid en door de aanhoudende Noorden wind duurt het lang om naar Tristan da Cunha te varen; te lang als het weerbericht ook na een paar dagen nog aangeeft dat de wind op die breedte naar het oosten gaat draaien…!
We willen graag een brake na 10 dagen op zee. Het alternatief is dan voor ons Gough. Het eilandje ligt zuidelijker en na het lezen hierover in de Pilot, krijgt Piet, onze vogelaar, rode oortjes van opwinding. Een oude vulkaan alleen bewoond door een bijzondere soort Pelsrobben en miljoenen zeevogels waarvan vele alleen hier voor komen!!
Zeldzame plek…
Aan de rand van het eiland blijkt er ook nog een weerstation te zijn, en een wanhopige medewerker vraagt of wij een poststuk van hem mee willen nemen naar Kaapstad. Zij zitten hier maanden opgesloten.
De mens is door zijn hebberig gedrag het paradijs uitgegooid en de spreuk dat hij als goed rentmeester de aarde moest beheren…, hebben wij ook fout geïnterpreteerd. Zo zijn alle tropische eilanden praktisch veranderd in opbergplaatsen voor overtollige pensionado’s. En het eten uit de natuur heeft door de jachtdruk er ook toe geleid dat bijna alle wilde dieren alleen nog in de nacht actief zijn. In onze verstedelijkte leefwereld.
Wil je resten van het paradijs nog zien en beleven dan moet je naar plekken toe reizen waar de mens niet kan leven.
Gough is zo’n plek. Een vulkaan, bestaand uit ruige kliffen en puntige bergen omgeven door een oceaan waar het 300 dagen per jaar met meer dan 45 knopen waait.
Wij stuiteren dan ook met drie riffen in het zeil en een stormfok op het eiland af en gaan in de ochtendschemering op zoek naar een onderwater plateautje met 30m water boven zich. Dit plateau ligt aan de oostzijde, in de luwte van het eiland. Nadat we 100 meter ketting met anker erin hebben laten vallen, blijven we kijken. Kijken naar de hoogte, het groen, de zwarte kegels, resten van sloten die zich door het gesteente geperst hebben. Grote watervallen storten zich uit de hoogte naar beneden. Grote grotten geven op zeehoogte een blik in het binnenste.
We horen het geroep van honderden pelsrobben, die de rotsen aan de voeten van de kliffen bewaken. Reuze albatrossen vliegen rondjes om het schip, inspecteren ons, of we het waard zijn om hier te mogen ankeren.
Landen??
Nadat we de dinghy te water gelaten hebben, zoeken we een mogelijkheid om aan land te gaan. De enige plek waar je omhoog zou kunnen klimmen blijkt in bezit te zijn van pelsrobben en gezien de zware deining met brekers op de rotsen besluiten we de vastberadenheid van deze robben om hun territorium te willen verdedigen, niet te uit te testen. Zo blijven we langs de kliffen varen en kijken, fotograferen.
Later gaan we anker op en op zoek naar het weerstation. Piet had via de radio contact met hen en volgens de mannen moest het mogelijk zijn om het poststuk te overhandigen. Nou dan kan een bezoekje er ook van af,…denken wij.
Post capriolen..!
Het station blijkt aan de zuidkust te liggen op een plateau aan een rotshelling van honderden meters hoog. Zelf is het plateau door steile kliffen van 110 meter hoogte boven de zee onbereikbaar vanuit de zee. Ook beuken de zware zeeën tegen de rotsmuren.
Verbaasd kijk ik en denk: hier kan geen postbode komen!
Na weer contact tussen Piet Veel en de mannen krijgen we te horen dat ze een grote kraan hebben en het water aan de voet van de kliffen heel diep is. Ze willen iemand naar beneden laten en die geeft het stuk dan over…
Oké, aan Karine de opdracht om mijn schip vrij van de kliffen te houden, en wij laten de dinghy te water. Piet en ik varen naar de kliffen toe. De deining is hoog hier, net geen lager wal, en ik zit net op het punt om de actie af te blazen, als uit de hoogte een soort kooi naar beneden komt aan een kabel met een man erin in zwembroek, zwaaiend met een ingesealde brief…
Hij zakt tot net boven het wateroppervlak en nu de kunst aan ons om bij hem in de buurt te komen..! Het blijkt nog een hele toer om met 3 meter hoge golven iets aan te pakken dat ook nog eens heen en weer zwaait in de wind! Vooral als de zwel het bootje ook nog telkens meeneemt…
Maar uiteindelijk lukt het Piet om het belangrijke poststuk in handen te krijgen.
Ik vaar met zweet tussen mijn billen weer richting Anne-Margaretha.
Mijn goede daden zitten er voor de volgende jaren weer op denk ik, als we weer naar het ankerplekje aan de beschutte kant van het eiland varen.
Hier gaan we weer voor anker en genieten we van een goede maaltijd, praten uitgelaten over beleefde avonturen, kijken nog eens naar de rotsen die nu moeten concurreren met een door sterren bedekte hemel.
We voelen ons rijk.
Heinz
PS De foto’s van deze avonturen komen later op de site.
(De gebruikte foto’s zijn door andere reizigers gemaakt)
1 comment
Comment by Esther Klaver
Esther Klaver 19 april 2015 at 18:41
Ben heel benieuwd naar de foto’s! Verhaal zelf spreekt in ieder geval al tot de verbeelding!