Woensdag 1 oktober 2014
De beweging van het schip is langzaam; traag rollen de golven schuin van achteren onder ons door. Eerst komt de kont omhoog, dan legt ze zich een beetje op haar zij terwijl de boeg het dal in wijst. De snelheid neemt toe en zo surfen we deels over deze oceaan.
Wij zijn nu met z’n allen gewend aan deze niet aflatende beweging. Ze hoort bij ons dagelijkse bestaan net zoals het wacht lopen.
De dagen zijn opgedeeld in 4 uurtjes voor het schip, waarin je haar begeleidt op deze rit door de golven, door af en toe door een beweging aan het stuur het surfen in de gewenste richting te laten gaan. Ondertussen zwerft je blik over het weidse op zoek naar bijzonderheden. Zo merk je op dat we in dit landschap niet alleen zijn. Voor de kust van Porto Santos waren twee grote lederschildpadden, drijvend in het zonnige oppervlak; later bij de steile overgang van 4000 m diepte naar 30m kustwater de vinvissen: zo spelend met elkaar dat ze in hun verliefdheid ons niet eens opmerkten…
Zijn het niet de bewoners van deze wereld, dan zijn het luchten die ons boeien. Ze zijn telkens anders, kleuren dramatisch mooi tijdens de zonsonder- en opgangen. Overdag verft die zon het blauw van de hemel en laat het overlopen in diep turquoise in het water.
Soms hang ik over de reling en zie in de diepte van de kiel de bonitos spelen met de snelheid van het schip, moeiteloos, haast zonder beweging houden ze ons bij.
De nachten zijn anders, de kleuren zijn vervangen door het zilver van de maan en sterren zijn de oriëntatie punten voor de roerganger. Het water is in de schuimkoppen oplichtend en achter ons zie je een gloeiende spiraal van de draaiende schroef. Vaak lig ik op mijn rug en omhoog kijkend zie ik de oneindigheid.
Zo laat ik op deze reis naar het zuiden alles achter. Nieuws van de media bereikt ons hier niet en zo wordt het menselijke bestaan gerelativeerd .
Heinz
Laat een bericht achter