Mijmeringen van Heinz

27-1-2018
We liggen te dobberen in Paradise Harbour. Geen wind en het spiegelgladde water wordt doorbroken door een moeder met kalf, humback whale, zo’n 20m naast de boot. Het kalf heeft ons net via skyhopping uitgebreid bekeken: je ziet ook niet altijd zo’n bij elkaar geraapt groepje tweebeners op een drijvend ding.
Verderop drijven ijsschotsen met krabeters en ook een paar pelsrobben erop. Hoge steile bergen met neerstromende gletsjers omringen ons. Dit alles laat je je klein voelen.
Het varen over de Drake is allang vergeten en het afzien daar was een voorbereiding op het bijzondere hier.  Alleen wie de Passage doorstaan heeft kan diep genieten van dit maagdelijke landschap met zijn leven.
We laten ons tijd om hier te zijn. Geen gehaast, maar beleven is het motto. Zo heeft Franz zich gisteren op een eiland af laten zetten. Tegen de avond haalden we hem weer op en met gelukkige ogen kwam hij weer tegenstribbelend aan boord; zijn persoonlijke Antarctische ervaring in de pocket.
Voor mij is het een reis van herkenning. De dialecten van mijn kindertijd omringen mij. Ilse en haar man komen uit Sachsen en wonen 5km van Schneeberg vandaan, waar ik veel zomers doorbracht als kind. Rita en Frank uit Berlijn en spreken de taal van mijn moeders familie. Ik wist niet dat herinneringen zo sterk kunnen zijn. Soms zijn het net warme dekens om je heen. Het heeft waarschijnlijk ook te maken met de mensen. Iedereen hier aan boord is zich bewust van op expeditie te zijn en heeft zich goed voorbereid. Open-minded en tolerant hou je het uit zo met elkaar 25 dagen op een klein schip.
Iedereen is nu aan land op het Peninsula Antarctica. Ze klimmen de hoge rots op bij de Argentijnse bases. Daar zitten en dan: kijken, kijken … !
Je neemt het mee naar huis en wat blijft is het verlangen om weer eens terug te komen.
Heinz