Lofotenreis, op zoek naar trollen….

12 mei 2014

En zo ben je weer op pad. Met een nieuwe groep gasten, een nieuwe koers en een nieuw doel: de Lofoten. De gasten hebben stuk voor stuk flink wat zeilervaring en dus staan de zeilen, inclusief de kluiver, al snel na ons vertrek uit Bodo.
Een kleine drie uur later hebben we de 17 mijl naar Kjerringoy overbrugd. Kjerringoy is een oud handelsstadje. Van die handel is inmiddels weinig meer te merken, maar de houten huizen zijn goed gerestaureerd en het prachtige licht van de zon die achter de bergen verdwijnt nodigt uit tot een avondwandeling langs de strandjes.
Morgen vroeg zetten we zeil richting de zuidelijkste eilandjes van de Lofoten. De wind lijkt uit de goede hoek te komen. Als het meezit kunnen we de hele overtocht zeilen en komen we aan het begin van de avond aan in Reine. (Annet)

De wind staat gunstig en we maken de indrukwekkende oversteek naar de Lofoten, het mooiste deel van Noorwegen (ook volgens de Noren!)
In Reine liggen we tussen de stokvissen en aan de andere kant van de steiger lost een walvisvaarder(..!)  zijn vlees.

Weer zijn de luchten en de bergen heel indrukwekkend.
De volgende dag gaan we verder naar de altijd idyllische Nusfjord. Het wordt kouder en als we er moederziel alleen tussen de schreeuwende meeuwen liggen, krijgen we de eerste sneeuw over ons heen: de omgeving wordt er nog sprookjesachtiger van…
.
.
.
.
.

Op 14 mei vertrekken we naar het gezellige Henningsvaer. De lucht klaart  op en het blauw overheerst weer!

15 mei, onze trouwe maat Annet is jarig! Dit wordt natuurlijk uitgebreid gevierd met taart en vlaggetjes.
Annet wordt ook getrakteerd op wéér een prachtige dag en Heinz zoekt een mooie tocht uit naar de geheimzinnige Trolfjord!

Via een heel smalle ingang kom je in een andere wereld, waar zéker trollen achter de bomen verscholen zitten. We zijn hier al vaak geweest, maar het uitzicht, als we de hoek omgaan en de fjord indraaien is echt adembenemend! De bergen met poedersuiker nodigen ons uit om dichterbij te komen en we knopen vast aan een eenzaam steigertje.
Mobiel contact is afgelopen: té hoge wanden. Eindelijk even echt in the middle of nowhere!

Morgenavond is er een storm voorspeld, dus vertrekken we morgenochtend vroeg verder naar het noorden, om dan aan het eind van de dag een goed beschutte plek op te zoeken.

Alle thuisfronten hartelijk gegroet.

Heinz, Annet, Samuel, Frank, Martin en alle gasten.

Van Annet ontving ik op 17 mei het volgende verslag uit Loedingen.

Naar de Lofoten

Na het korte tochtje naar Kjerringoy ontbijten we op 12 mei met pannenkoeken ter ere van de verjaardag van gast Tanja. Daarna beginnen we aan de overtocht van de Noorse kust naar de Lofoten. Met halve wind zeilen we 40 mijl westwaards. Zon en wolken wisselen elkaar af en om kwart voor drie leggen we aan in Reine, een dorpje dat tegen de steile bergen geplakt ligt. Naast ons aan de kade ligt een walvisjager, klaar om uit te varen. Verderop staan talloze rakken met stokvis. Maat Frank, die in Bodo aan boord is gekomen, koopt in de ‘local shop’ wat stokvis als snack. Wanneer hij de verpakking opent, is de stank in het stuurhuis niet te harden. We overwegen Frank meteen weer op het vliegtuig naar huis te zetten, maar Reine heeft geen vliegveld. En dus nemen we hem de volgende ochtend toch maar mee richting de Nusfjord.

De Nusfjord ligt 3 uur varen van Reine. Hoewel we in de pilot een goede foto hebben van het haventje, valt het toch aanzienlijk kleiner uit wanneer we er eenmaal voor liggen. De steiger waaraan we als maten bedacht hadden om te gaan liggen, blijkt veel te kort. Gelukkig was Heinz hier al talloze keren en manoeuvreert hij het schip soepel langs de kade. Daarmee blokkeren we de ingang van de haven wel grotendeels, maar druk is het hier nog niet. Het toeristenseizoen zal pas vanaf half mei of begin juni op gang komen. Tot die tijd heb je hier vrijwel het rijk alleen.

We dwalen door de straatjes en komen erachter dat veel huizen en schuurtjes ingericht zijn als museum. Zodra we een schuurdeur openen, gaat de verlichting branden. We gaan naar binnen en het voelt alsof de smid of timmerman net weggelopen is om een paar boterhammen te eten.

 De volgende ochtend, 14 mei, ligt er een dun laagje sneeuw op het dek. Heinz opent het sneeuwballengevecht, maar voordat we de kans krijgen hem in te zepen, heeft de zon de sneeuw al weggebrand. Om 13 uur gooien we de trossen los en gaan op pad naar Henningsvaer. Daar komen we tegen het eind van de middag aan. Frank staat dan al een paar uur in de keuken om de pizza´s voor te bereiden die hij als avondeten gaat maken.

 Henningsvaer wordt wel het Venetië van de Lofoten genoemd. Dat is ietwat overdreven, want de kanaaltjes zijn op 1 hand te tellen, maar vergeleken bij andere plaatsen op de Lofoten is het zeker een levendige ´stad´. Dat biedt ons de mogelijkheid om de lokale ´kro´ uit te proberen. Wanneer we rond 12 uur ´s nachts terug naar het schip lopen, is het nog klaarlicht.

 Begon de 14e met sneeuw, op de 15e mei lijkt het wel zomer. En als het dan ook nog je verjaardag is (de mijne in dit geval), kan je dag al niet meer stuk. In T-shirt of trui staan we aan dek als we uit het zonovergoten Hennigsvaer wegvaren. Er volgt een prachtige tocht langs de kust en na een paar uur komt de Trollfjord in zicht, een van de mooiste en smalste fjorden van Noorwegen. Uiterst langzaam varen we de fjord in. Besneeuwde bergtoppen tegen een blauwe lucht, hoe fotogeniek wil je het hebben?
Na de lunch gaat Heinz met een aantal gasten op pad voor een wandeling. Maar al snel zit Anneke tot haar middel weggezakt in de sneeuw, haar enkels in het koude water van het riviertje dat onder de sneeuw door loopt. Omkeren dan maar, voordat iedereen natte sokken heeft.

Gelukkig is er ook diep in de Trollfjord wifi en kunnen we de rest van de middag op internet slijten. De een bereidt een sollicitatie in Tromso voor (emigratieplannen…), de ander app’t met het thuisfront tot zijn/haar vingers blauw zijn van de kou en Heinz haalt de laatste gripfiles (weersverwachtingen) binnen. Erg blij worden we daar niet van. Er is storm op komst, met 40 knopen wind of meer. Zoals altijd met zeilen zijn de plannen en de route afhankelijk van weer en wind. In plaats van nog een hele dag in de Trollfjord te blijven, besluiten we de 16e mei vroeg te vertrekken, zodat we tijdig in de haven van Loedingen zijn. Daar kunnen we dan op zaterdag de storm afwachten.

Het blijkt op 17 mei bovendien de Noorse nationale feestdag te zijn. 200 jaar geleden werd Noorwegen onafhankelijk van Denemarken en dat wordt ieder jaar uitgebreid gevierd. Om 7 uur ’s ochtends worden we opgeschrikt door een tiental kanonskogels, hoewel sommige maten er dwars doorheen slapen. We vragen ons af hoe zij ooit door de medische keuring gekomen.
Inmiddels komt de fanfare voorbij en trekt de wind behoorlijk aan. Binnen worden broden gebakken en kapotte lampjes vervangen. Hopelijk is de storm uitgeraasd als we morgen verder willen.

Namens crew en gasten, Annet