Spitsuur
vrijdag 14 november 2014
Het is kwart over één. Buiten is het aarde nacht. Binnen doodstil. Het zou een rustige nacht kunnen zijn, zoals gister. Schijn bedriegt. Heinz en ik zijn tot het uiterste geconcentreerd. We zeilen op topsnelheid en koersen recht op een berg af. De berg ligt weliswaar onder water, maar de zeebodem gaat binnen 10 mijl van 2280 meter naar 11 meter. Verderop is de zee maar 4 meter diep. Opletten dus.
Was de berg het enige ‘probleem’, dan maakten wij ons niet druk. De wind houdt ons meer bezig. 23 knopen, 21, 25 … zien we op de windmeter. 25 knopen (6 Bft) is onze grens. Bij meer wind moet er een rif in. Het spant erom.
Zolang de wind constant blijft, hoeven we geen zeil te minderen. Komen er vlagen van 27 knopen of meer, dan nemen we maatregelen. Een scenario als dat van afgelopen mei, toen het grootzeil scheurde bij een plotselinge windvlaag van 45 knopen (10 Bft), willen we niet nog eens.
Elke 5 minuten check ik de windmeter in de stuurhut. Ondertussen valt mijn oog op de radar die ernaast staat. Een schip. Op ramkoers. Ik check op de AIS wat voor schip het is, en wat z’n koers en vaart is. Het kolossale vrachtschip vaart 2 keer zo hard als wij en komt recht op ons af.
Wij zeilen, dus hij moet wijken, al was ie 10 keer zo groot als de Anne-Margaretha. Maar dan moet er wel iemand op de brug zitten die wakker is. En dat is altijd de vraag bij dit soort schepen. We wachten af.
Ik neem het roer over van gast Steffen. We zijn ter hoogte van de ondiepte. Het schip stevent in volle vaart op ons af. De wind neemt toe tot 29 knopen.
Twintig minuten lang zijn we buiten druk in touw met riffen zetten. Daarna staat Steffen weer fluitend aan het roer. Heinz zit onderuit op de bank. Ik eet een penny wafel. De zeilen zijn gereefd, het schip is keurig langs ons heen gevaren, de berg ligt nog waar ie lag.
Hartelijke groeten, namens de nachtwacht en iedereen die ondertussen lekker lag te slapen, Annet
Laat een bericht achter