Het verdwijnen van de tijd

30 januari 2008

Lokatie: 55 49 2400 S   67 17 5300 W

Er zijn plekken op aarde, momenten in je leven, dat de tijd verdwijnt. Er bestaan dan geen dagen, data, uren meer.Het begint al op het moment dat je met je bootje op de Drake Passage zeilt. De richting is zuid, waar de zon niet meer onder gaat. Je denkt dat het nooit zal lukken, maar al na een dag merk je, dat slapen en wakker zijn niet meer van een klok afhangen, maar van het wachtschema dat op de deur in de salon hangt. De vier uren wacht ben je paraat en na de opwinding van de eerste dag op de Drake, raakt je biologische klok van slag. Als je geluk hebt accepteert je maag het eeuwige geschommel en gestamp en zit je om 6 uur aan de dis. Werkt je maag niet mee, dan eet je voortdurend een klein beetje niks.Aangekomen op Antarctica speelt de tijd helemaal een spelletje met je. De klok in de stuurhut staat om nautische redenen op UTC (onze tijd minus 3 uur of 2 uur, dat hangt af van sympathie met de Argentijnen óf de Chilenen…). Buiten blijft het 24 uur licht, dus geen referentiekader…Het ontbreken van ijkpunten op een dag, zoals gezamenlijk het Volkskrant Magazine lezen op zaterdag, 5 uur elkaar-bellen, vrijdag wandelen.. of wat dan ook, maakt dat ook de dagen verdwijnen. (Voor sommigen komen die ijkpunten nooit meer terug, maar dat is een andere story.)

Gelukkig is er elke reis wel iemand jarig. Hoera! We weten een datum. De jarige zit immers glunderend onder de vlaggetjes aan de ontbijttafel en verzamelt goede wensen en cadeaus. Als de taarten en cakes op zijn die dag en we elkaar wat onvast aankijken vanwege een feestelijke borrel met origineel Antarctica-ijs, dan ebt die dag ook weer weg. Soms roept iemand: oei het is al 11 uur ( ´s avonds) , ik moet naar bed! Dan blijkt ze verkeerd op de klok te hebben gekeken, het is pas 7 uur. Het tijdsgevoel is helemaal weg. Daardoor varen we soms midden in de nacht door schitterende baaien met een roze zon op de besneeuwde bergtoppen. Niemand is moe: het is toch licht en we genieten!Tijdens de 1e Antarcticareis was het Oudjaar op de Drake. Welk Oudjaar gaan we vieren? De Nederlandse vinden we te vroeg, met de UTC tijd hebben we weinig. De Argentijnse dan maar. Het wordt een waar feest daar midden op de Drake. Maar….ook hier heeft de tijd ons gefopt: bij aankomst in Ushuaia blijken de Argentijnen stiekem de klok een uur vooruit gezet te hebben…. Nou ja, het is dus een Chileens Oudjaar geworden, want als de Argentijnen iets bedenken ( dit jaar voor het eerst), dan zullen de Chilenen daar zeker níet aan meedoen!Terug in Ushuaia vangt de tijd ons weer: er moeten vliegtuigen gehaald worden en meer van die ongein…

Of het nu wel of niet goed voor je biologische klok is… het is wel heel bijzonder om het verdwijnen van de tijd af en toe eens mee te maken.

Greet

PS: Deze foto is gemaakt eind december 2007 rond 1 uur ’s nachts.