12 juli 2015
Het is een traditie geworden hier aan boord: de zondag moet gevierd worden met een taart! Terwijl ik me bezig houd met het binnen halen van de nieuwe gripfiles hoor ik Samuel overleggen met de andere bemanningsleden welke en wat er mogelijk is hier aan boord. De voorraden zijn beperkt en toch verbaast het me telkens weer om te zien wat er zoal op tafel kan komen.
Anne-Margaretha op het kruispunt der vier windstreken…
Ik ben benieuwd wat de wind gaat doen. Het Azoren hoog heeft ons in zijn greep: ten noorden van ons depressies met westen winden, ten oosten buigen de winden naar het zuiden en laten stevige winden waaien uit het noorden langs de Cap Finistère. Op onze positie is het windstil… Zo staat de diesel weer bij en sleurt het schip naar het oosten. Op de nieuwe gripfiles zie ik dat het nog een nacht zal duren voordat we de gebieden met noordelijke winden bereiken.
Veel Verhalen!
Samuel is intussen aan het werk gegaan en de luchten uit de kombuis beloven veel. De mensen aan boord hangen er een beetje om heen. Men plaagt elkaar een beetje; goed gemeende grappen en opmerkingen vliegen als pingpong ballen door de lucht. Maar er worden ook serieuze gesprekken gevoerd. Soms denk ik dat dit schip een verzamelplaats is voor verhalen. Zoveel verhalen als mensen zijn er hier aan boord geweest. Nergens ben je zo intens met elkaar aan het leven als op een zeilschip. Je deelt je dagelijkse ervaringen en het gemeenschappelijke beleven laat je ook je levensverhalen delen. En als je even geen zin hebt in verhalen om je heen, dan kan je geschreven verhalen uit de boord bieb halen en je ergens aan dek terugtrekken. Het schip zit dus vol met verhalen.
13 juli 02.00 uur
De koelte van de nacht haalt de slaap uit mijn ogen. Boven mij is het oneindige met sterren die je laten kijken, kijken …. De schroef trekt spiralen van groenig licht door het fosforescerende water. Ik word opgeschrikt door het geluid van regen en verbaasd kijk ik om en zie dat er duizenden kleine inktvissen uit het water springen… en bij het induiken de zee schuimend laten oplichten. Mijn gedachten gaan naar de potvis die we gisteren zagen. Er is hier meer leven dan verwacht!
13 juli 04.00 uur
In het noordoosten is de maan opgegaan. De sikkel is eerst een kleine punt, soms dacht ik een schip te zien maar later komt zijn schijngestalte achter de lage bewolking zilver stralend tevoorschijn. Een half uur later begint de schemering al en kleurt de horizon lichtblauw. Ik draag de wacht over aan Annet en Marijn en ga slapen.
13 juli 06.30 uur
Orka’s!
Annet roept door mijn luik: orka’s!! Ik sta op, schiet in wat kleren, grijp de camera en ren naar buiten. Een groep van 7 orka’s zwemt dicht bij het schip. Het mannetje met zijn hoge rugvin duikt af en toe met twee anderen de diepte in en komt na een kwartier weer aan de andere kant van het schip omhoog. Zijn rugvin is duidelijk van de andere te onderscheiden door een beetje gekreukeld te zijn. Een ander mannetje heeft een ongeschonden prachtige vin maar is iets kleiner: duidelijk jonger. De meeste indruk maakt op mij de matriarch. Haar rugvin is aan de achterkant gekarteld en begroeid met mosselen. Ze leidt de groep. Vrouwelijke orka’s worden pas na 30 jaar vruchtbaar en zijn dat tot hun 50 ste en ze zijn met hun rijke levenservaring de leider van de groep totdat ze met 80/90 jaar naar het walhalla gaan. Samuel gaat uit zijn dak als een jonge orka onze schroef komt inspecteren. Hij zwemt mee, gaat dan op zijn zij liggen en bekijkt de kijkers. Dit gaat nog een tijdje door, totdat wij en zij besluiten andere koersen te nemen. Ik ga weer naar bed en vind een droomloze slaap.
13 juli 14.00 uur
De wind is weer terug, zachte wind uit het NO laat ons alle zeilen er weer bij zetten en met 6kn varen we een blauwe oceaan met wolkeloze hemel in.
Heinz
Laat een bericht achter