Atlantische Oceaan, 29 mei 2015
Slingerend van St. Helena naar Ascension Island …
Acht dagen duurde de overtocht van St Helena naar Ascension Island. Acht dagen met forse deining, waardoor het schip continu van bakboord naar stuurboord rolde. Voor mij (Esther) betekende dat opnieuw ‘inslingeren’. Ken je (nog) het gevoel wanneer je uit een snel ronddraaiende kermisattractie stapt? De omgeving draait dan nog even na. Dat is precies het gevoel dat ik probeerde kwijt te raken voornamelijk door buiten te zijn en de horizon op het netvlies te houden of binnen standje ‘horizontaal’ aan te nemen. Dat standje horizontaal is overigens minder makkelijk dan het lijkt, want ook in bed rol je van linkerzijde naar rechterzijde. Met als consequentie dat de een bijna geen oog dichtdeed en een ander met behulp van kussens een constructie in zijn bed heeft gebouwd, waardoor in ieder geval zijn hoofd stil blijft liggen. Anyway, het was dus best een beetje afzien voor deez’ en geen. Qua weer hadden we overigens niets te klagen: zon (natuurlijk) en wind (SE); we hebben slechts 1 dagje de motor bij moeten zetten om de snelheid erin te houden.
Hiep hiep..!
Hoogtepunt van de week was de verjaardag van Heinz! Dus slingers, cadeautjes, verse gebakken appeltaart met Argentijnse slagroom en een uit volle borst gezongen “Er is er 1 jarig hoera, hoera!” De rest van de week hebben we ons vermaakt met het zetten van de boom, het temmen van de spinnaker, kluivertje in, kluivertje uit, rifje hier, rifje daar, nog meer sterrenbeelden en planeten opsporen, nog meer bladzijden lezen, de dagelijkse routine van ontbijt, lunch, koken, afpompen, voorraden checken, brood bakken en rust pakken.
Ascension, gelukkig met een RAF basis
Na bijna een maand onderweg te zijn, kwam maat M tot de conclusie dat dit soort zeilreizen niet aan haar is besteed en ze bij voorkeur wilde proberen vanaf Ascension een vlucht naar Engeland te regelen. Wilde ze het schip verlaten dan was Ascension de enige mogelijkheid. (Gelukkig blijven er nog voldoende maten over!) Ascension is namelijk een klein Brits eilandje (1.100 inwoners) met een militaire basis en luchthaven (de Amerikanen en Engelsen zijn er gelegerd). Op St Helena hadden we gehoord dat er zo nu en dan een paar burgerplaatsen vrij zijn voor de vlucht naar het vliegveld van de Royal Air Force in Oxforshire. Op hoop van zegen dus, maar we gaven M weinig kans. Op een dikke 40 nm voor de kust konden we de contouren van het eiland al waarnemen: Land in zicht!!! Vervolgens duurde het nog 8 uur voordat we het anker uit konden gooien. Het was inmiddels donker, maar het licht van de luchthaven (Alt. Fl GW 10s) en de twee groene leadinglights op 140 graden hadden ons keurig naar de ankerplaats geleid. Het eiland was al in ruste, dus er zat niets anders op dan een ankerbiertje te drinken, de ankerwacht in te stellen en de volgende morgen om 8 uur Port Control op te roepen om permissie te krijgen aan land te gaan. Die permissie kregen we mits we ons direct melden op het havenkantoor en daarna bij het politiebureau: de gebruikelijke formaliteiten. Op het havenkantoor, dat tevens dienst deed als tourist office en bookingsoffice, kreeg M het goede nieuws te horen dat er voor de vlucht van zaterdag nog een plekje vrij zou zijn. Nadat alles geregeld was wat voor haar geregeld moest worden, zagen we een last van haar schouders vallen!
Georgetown
De hoofdplaats Georgetown stelt niet zoveel voor: een bank, een postkantoor, een clubhuis, een hotel, een winkel, een museum, een kerk, een police station en wat barakken waarin tijdelijke werkkrachten hun onderkomen vinden. Alles is in principe dicht, tenzij het open is. We gingen naar het hotel voor wifi en koffie; het eerste hadden ze wel, het tweede niet (keuken gaat na het ontbijt dicht tot het avondeten, tenzij iemand gereserveerd heeft voor lunch). Aangezien de supermarkt ook om 13.00 uur dicht zou gaan en we nergens anders ook maar iets te eten of drinken konden krijgen, sloegen we snel een voorraadje crackers, worst en blikjes drinken in. In de loop van de middag regelden Piet en ik een lift naar Travelers hill (bus rijdt alleen in het weekend ofzo): een basis met prefab woningen en een suf gebouw met een kantine en winkeltje voor de expats. Volgens onze folder over het eiland dient dit gebouw zo nu en dan ook als bioscoop (“bring your own chair!”). In het winkeltje verkochten ze koffie en gemberkoekjes. Genietend van het uitzicht over het eiland en de Atlantische Oceaan, hebben we ons daar tegoed aan gedaan. We vervolgden onze weg naar de volgende nederzetting: Two Boats, hier zowaar een school, die er zo verlaten uitzag dat we twijfelden of het nog in gebruik was. Alles leek overigens uitgestorven. Hoe zou het zijn om hier een paar jaar te wonen en werken? Om niet te laat te zijn voor de terugtocht naar het schip, regelden we een lift terug naar Georgetown: de chauffeur van de schoolbus nam ons mee en vertelde dat hij en zijn vrouw elke zes maanden proberen twee weken terug in Engeland te zijn omdat ze het anders niet volhouden, zo saai is het eiland.
St.Helena vs Ascension Isl.
Piet en ik waren inmiddels ook tot de conclusie gekomen dat Ascension een totaal ander eiland is dan St Helena. Op Ascension wordt gewerkt en probeert men zich ’s avonds en in de weekenden in kantine-achtige omgevingen te vermaken, het is een expat-eiland. Op St Helena wordt geleefd, de lokale bevolking is er geboren en getogen, je ziet er mensen op straat, de winkels zijn open, er zijn kroegjes waar je koffie of een biertje kunt drinken, etc. Qua natuur doet Ascension overigens niet onder voor St Helena: prachtig groen en ongerept, goed voor mooie wandeltochten en adembenemende duiken.
De Groene zeeschildpad
Na het eten gaan we in twee lichtingen terug naar het eiland. Het is namelijk de periode dat de Groene schildpad het strand op gaat om haar eitjes te leggen en ook dat eitjes uitkomen en de kleine schildpadjes hun weg naar de zee zoeken. Langs de kant van de weg hadden we al wat uitgedroogde schildpadjes zien liggen: zij waren de verkeerde kant opgelopen…. Voorzichtig lopen we over het stand van Long Beach totdat we plots op een nest stuiten dat uitkomt: tientallen schildpadjes kruipen uit de kuil die mama schildpad heeft gegraven om haar eieren te leggen en waggelen dapper en kwiek richting de zee. Aangezien je ze onder geen beding mag storen, kunnen er geen foto’s met flits gemaakt worden. Dankzij de maan is het voldoende licht om de bewegingen van de schildpadjes te volgen. Er lijkt geen einde aan de stroom schildpadjes te komen, wat een prachtig gezicht! Als de stroom opgehouden is, lopen we verder. Bij de vloedlijn zien we opeens een vers spoor dat eruit ziet alsof er een tractor vanuit zee het land op is gekomen. We volgen het spoor naar het strand en horen al snel een zacht ‘wroef, wroef, wroef’: een grote groene schildpad slaat met haar voorpoten zand naar achteren om haar eitjes te bedekken met een fikse laag zand. Af en toe slaakt ze een zucht alsof ze hijgt van haar noeste arbeid. Na een moment van rust gaat ze verder. We blijven op veilige afstand tijden naar dit wonderlijk schouwspel van de natuur kijken. Als we verder lopen zien we nog meer kleine schildpadjes hun weg naar de oceaan vinden en mama schildpadden aan het werk om hun eitjes achter te laten. Oke, het was al met al een lange reis om hier te komen, maar jemig de pemig, wat was dit de moeite waard!
Weer onderweg!
De volgende morgen (donderdag) nemen we afscheid van onze maat. Zij zal nog een paar dagen op het eiland verblijven en zaterdag terug vliegen naar het hoge noorden. Wie weet ziet ze vanuit het vliegtuig ons bootje wel varen! Wij maken ons op voor vertrek: het anker gaat op, de zeilen worden gehesen en koers wordt gezet naar het Noordwesten. Eenmaal weer onderweg keert de rust terug aan boord. Het is wel even wennen: er is een leeg plekje. Als Piet en ik wacht hebben, landt er een vogel op de reling. Wat voor 1 het is kunnen we niet zien, daarvoor is het te donker, maar hij blijft de hele avond bij ons zitten; waarschijnlijk om uit te rusten. We dopen hem Joris en gaan er vanuit dat ‘ie door M gestuurd is om een oogje in het zeil te houden. Kennelijk doen we het goed, want Joris is bij zonsopgang vertrokken.
Laat een bericht achter