13 mei 2015
Op zoek naar wind…
Heb ik een tijd geleden geschreven dat we grensgangers zijn, dan zijn we dat nu zeker, zij het ongewild. Toen voeren we van het Eiland Gough naar Cape Town en was er ten noorden van ons een groot hoge druk gebied. Ten zuiden trokken de stormdepressies onder ons langs. Net op de rand van beide systemen vonden we de weg naar het oosten.
Nu varen we naar het noordwesten, ten noorden van dit zelfde Zuid Atlantische hoge druk gebied. We willen in de Trade wind gebieden zeilen. Gebieden met haast constante wind uit het zuidoosten. Rustig weer met 15 tot 20 kn wind. Licht weer zeilen op en voor de wind naar het NW weg kruisen…
Het ging dagen lang goed zo. Nu echter schuift met de naar het noorden wandelende zon ook het hoge drukgebied mee naar het noorden. Het vervelende is dat met de kern van dit gebied over ons ook de wind gaat liggen en we in een groot gebied terecht komen met flauwe winden, dus in een grote flauwte gevangen raken.
Geen wind voor dagen achter elkaar betekent motoren en dat willen we niet. Ook omdat we onze diesel willen besparen voor de rest van de reis. Dus zo verlaten we onze directe koerslijn en vluchten we naar het noorden, weg van de flauwte op zoek naar wind!
Zo worden de af te leggen 1700 Nm een beetje meer en zullen we langer op zee blijven. De Atlantisch Oceaan is groot en dwingt ons zijn ritme op.
Alle zeilen bij!
Zeilen met spinaker, bezaan stagzeil, grootzeil. bezaan, fok en kluiver betekent meer dan 500 qm zeil vol houden! De voldoening is groot als we zo met 6kn door het water ploegen. Maar het is ook vermoeiend, geconcentreerd sturen, en vaak alle hens aan dek als we moeten gijpen.
Zo langzaam aan ontwikkelen we routine en worden de spieren en het uithoudingsvermogen van de nieuwelingen aan boord getraind.
De laatste Albatrossen zijn in het zuiden gebleven, een enkele stormvogel laat zich af en toe nog zien. De gestreepte tonijn die we een paar dagen geleden gevangen hebben, ligt nog vers in het geheugen en op de tong..! Maar nu oogt de zee leeg. Eindeloze waters, met begrenzingen van de verre horizon omringen ons. Deze waterwoestijn heeft leven bij de onderwater bergen, die uit 4000m diepte tot vlakbij de oppervlakte omhoogkomen. De oude namen getuigen hiervan: Walvisridge, Malloy seamount, Valdivia Bank, oude visgebieden die nu helaas leeg zijn, dankzij de intensieve visserij. We varen erlangs en hopen op leven om ons heen.
We brengen de dagen door met de boord werkzaamheden, gesprekken, lezen, filmpjes kijken en slapen.
Zo gaan mijlen na mijlen onder ons door, tot de duizendtallen honderden worden en we ons reisdoel naderen.
Heinz
Laat een bericht achter