25°08.03’S:043°24.52’W
13 nov 2017
Cabo Frio
Als je mijlen na mijlen aflegt en de dagen op zee volgen elkaar op, dan heb je behoefte om ook weer eens iets anders te zien, al zou het maar even zijn…
Op onze reis van Salvador de Bahía naar Punta del Este kom je er haast langs: Cabo Frio, een klein eiland, beschermt door de navy, gereserveerd voor de hier nog levende dierenwereld en vooral beroemd door zijn witte stranden en de schildpadden die hier in grote getale rondzwemmen!
Het eiland is voor een diepstekend schip alleen vanuit het zuiden te bereiken, door een opening in een rotsmuur, die er vooral in de nacht… heel afwijzend uitziet.
Vanuit het noorden is het voor ons ontoegankelijk door een brede zandbank met net 2 meter water erboven.
Met rustig weer en een heldere door sterren verlichte nacht hebben we de doorvaart door de muur gedaan en in kalm water het anker laten vallen.
We hebben genoten van even rust; kleine klussen doen en zwemmen met de schildpadden.
Totdat in de middag de wind vanuit het zuiden toenam naar 7 Bft en de doorvaart door 5 meter hoge zeeën afgesloten was.
Dus het idee om die avond verder te varen .., was niet mogelijk .
Achter de hoge rotsen liggend lagen we beschut en veilig en we hadden een goede uitkijk op het geweld dat zich door de nauwe opening van de muur probeerde te persen…! Het was een spektakel: de zeeën liepen de rotsen omhoog als of ze bergen wilden beklimmen en sloegen terug met alles in wit schuim verhullend.
Het weer zou de volgende dag rustiger worden maar we waren toch een beetje benauwd om hier voor dagen opgesloten te worden. Met het eerste licht zag de situatie er voor ons gelukkig beter uit: het getij liep door het gat de baai in en de zeeën waren niet zo woest meer, dus het anker op en gaan!
Aan bakboord en stuurboord liepen de zeeën tegen de rotsen op en het schip in het diepe water houdend ontsnapten we: de wijde zee had ons weer terug!
14 nov. 2017
De dorade
Er zijn mensen met dromen en gast Davor is bezig deze voor zich te realiseren. Een van zijn dromen was eens een echte grote vis te vangen! We hadden net een gesprek hierover: het willen maar ook de factor geluk, de tijd hebben, maar ook geduld en nog niet eens over wat te doen als… en hoe dan verder…
Net op dat moment zagen we een grote goudmakreel met een noodvaart achter een vliegende vis jagen. Hoog over de golven springend haalde hij/zij de vissen in .
Het jachtinstinct sloeg over en Davor was niet meer te houden.
De rest van de dag hield hij onze vislijn in de gaten, maar uiteindelijk won de vermoeidheid het en droeg hij de lijn over aan de zorg van Laura. Zij kreeg instructie over zijn systeem: de vislijn met verklikker op de spinakerlier bewaken.
Behalve de wacht aan dek hielden wij siësta, toen het onmogelijke toch geschiedde: de lijn had beet, Laura gillen, Davor uit bed en warempel een grote goudmakreel vocht voor haar leven…
Het was nog een ding om de situatie meester te worden.
Het schip werd stilgelegd en Davor kon met behulp van Callista de lijn binnenhalen. Ik heb de lange haak gepakt en geprobeerd die achter de kieuwen de krijgen en het beest over de reling te tillen.
Uiteindelijk hadden we haar aan de lage kant met zijn tweeën in het gangboord gekregen. Maar ze gaf zich nog niet gewonnen. Wild slaand en springend lukte het haar om Davor met de haak in zijn been te krassen… Normaal gebruik ik sterke drank in de kieuwen om zo’n beest uit zijn lijden te verlossen, maar deze was op en zo bleef de harde methode over. Het dek lag vol met bloed, het meeste van de vis en Callista verzorgde een blije, maar ook een beetje aan geslagen visser. Ik was bezig het beest naar de slachtbank op het achterdek te slepen, waar het verdere ontleden moest plaatsvinden.
We schatten haar op zo’n 30 kilo en 1,40 m lengte. Prachtige gouden, gele en blauwe kleuren die langzaamaan verbleken…
Het doet me wat om zo’n dier te doden. Het is een persoonlijkheid en ik voel weemoed in me.
Na de fotosessie met de gelukkige visser dorst niemand het verdere slachtwerk te doen en moest ik het ontleden en fileren maar op me nemen. Iedereen om me heen gaf ik een les in anatomie en we haalden er kilo’s visfilet vanaf.
Deze avond aan tafel genoten we en bespraken we de dag: dat de zee geeft maar ook neemt en iedere visser zijn prijs betaalt.
Heinz
Laat een bericht achter