De storm
Vanmorgen ben ik in pyjama naar de stuurhut gewaggeld. Ik rolde zowat uit mijn kooi – ik slaap boven – en had al een stormachtig voorgevoel dat onze wacht wat anders zou varen.
Die nacht rond 3 uur was de wind in rap tempo aan komen waaien en die ochtend raasde deze tussen de 50 en 60 knopen (windkracht 10-11). Met andere woorden, op uitkijk staan op het dek was niet nodig. Wat we ervoor terug hebben gekregen: een 17-uur durende gratis rit in een soort wildwaterachtbaan. Het was een prachtige 4D-film, waar in de ramen aan bakboord af en toe volledig blauwe lucht te zien was, afgewisseld door een muur van golven met witte schuimkoppen of een golf die het schip overspoelde. Waanzinnig!
Met een select aantal leden van de sterke-magen-club (waar ik slechts recent ben toegetreden en met behulp van de nodige wonderpillen de afgelopen dagen) hebben we ons verbaasd, vermaakt met woordspelletjes en vooral veel geduld geoefend. Mediteren voor beginners met de mantra van Pim, ‘Slingeren is lekker’.
78.3 knopen wind…
De klap op de vuurpijl is toch wel de 78.3 knopen die we hebben aangetikt. Windkracht 13, orkaan!!! Op een gegeven moment dacht ik: nu mag ie wel ork-uit. Het merendeel van de tijd dobberden we rond als een badeendje, gelukkig soort van in de gewenste richting, golfje op en golfje af (afwisselend 6 tot 10 meter hoog), soms recht vooruit naar beneden en dan lag ze weer volledig op haar zij. Het voelde als een hele stoere ervaring, dat was waarschijnlijk de adrenaline.
Met muziek erbij – variërend van Edith Piaf, een pianoconcert van Mozart en ‘Don’t Worry Be Happy’ van Bobby McFerrin – leek de stuurhut een kalme oase, terwijl de wind buiten als een dolle raasde.
We hebben onze piece of Drake meer dan gehad en genieten nu na met golven van slechts 4 tot 6 meter hoog, schat ik met mijn zeemansoog opkijkend vanaf de nog steeds idyllische schrijfplek. De sterren sieren langzaamaan de hemel en een wolk in de vorm van een draak, roodgetint door de ondergaande zon, keek ons in de verte na. We draked it! Straks weer een half uur sturen, heerlijk in de frisse lucht.
De laatste mijlen…
Over 24 uur komt Kaap Hoorn in zicht en beginnen we aan het laatste stuk van deze onvergetelijke reis: door het Beagle-kanaal naar Ushuaia, een stukje in het kielzog van Darwin. Deze overtocht was zeker ook een survival of the fittest, die we allemaal kunnen optekenen in ons logboek.
Tot snel! Liefs, Tamara
1 comment
Comment by Riet
Riet 8 maart 2018 at 10:47
Weer een literair hoogstandje waardoor we als het ware meedeinen, nou ja deinen….,
Wat een avontuurlijke en spannende belevenissen op de Anne Margaretha, een zeilschip
dat een rots in de branding blijkt te zijn.
Vanuit de verte wordt ons een perspectief geboden, wij kunnen in stress-situaties Pim oproepen
voor een passende mantra! Nooit geweten.
Fijn dat er voor ” elk wat wils” muziek aan boord is. Maar was “Scheepke onder Jezus hoede” ook geen optie
geweest?:-)
Een groet uit Voorburg voor allen en speciaal voor Pim.