De Galapagos Eilanden (deel 1)

De Galapagos Eilanden (deel 1)

12 mei 2008

Na het nodige papierwerk kwamen we er achter dat we helemaal niet met de boot  rond mochten varen om een beetje eilandjes te verkennen en te snorkelen waar we wilden… We mochten niet met de bijboot naar idyllische strandjes varen om de mooiste plekjes ter wereld te zien.. Waarom niet? Omdat we dan een speciale vergunning nodig hebben die we van te voren in NL hadden moeten regelen…  Dat was dus de vergunning, die we na lang gezeur met de ambassade nog steeds niet gekregen hebben… Helaas… Het betekende dus dat we de boot moesten laten liggen en dat we gewoon maar wat tours moesten boeken om de eilanden te verkennen…> We nog niet klaar waren met het anker uitgooien of er liet zich al een tourist-agent met een bootje bij ons afzetten om zijn tours  te verkopen… Wij als zuinige Hollanders gingen daar natuurlijk niet op in en we hebben gewoon eerst de formaliteiten afgehandeld, die we altijd moeten doen… Volgens die man, moest alles via hem, maar we hebben het toch maar via iemand anders gedaan 🙂 Ik vind het altijd irritant als iemand zich gelijk zo komt verkopen… (terwijl het eigenlijk ook mijn werk is 😉 ) Hij wou ook gelijk diesel, water, brood en wasservice verkopen…
We hadden de papierwinkel achter de rug en wisten dat we eigenlijk maar een paar dagen hadden, voor we weer verder moesten… Dat was natuurlijk wel een beetje jammer. We besloten alleen San Cristobal te bezoeken en gewoon goed te genieten van de korte tijd die we hadden. ‘s Avonds  kan je daar het strand bezichtigen dat dan helemaal vol ligt met zeehonden die samen lekker liggen te stinken, te discussiëren wie nou waar eerder lag, de kleintjes zogen en over elkaar hupsend naar de ander op zoek zijn… Heerlijke taferelen zo in de vroege tot late avond die je gelijk een goede indruk geven van het gedoe op zo’n eiland.

De volgende dag was het de eerste “doe-dag”. Helaas moet er altijd iemand aan boord blijven, wat betekent dat we dus niet met z’n allen hetzelfde konden doen… Heinz en ik bleven de eerste dag aan boord om wat klusjes te doen, zoals de kluiverschoothoek verstevigen en  repareren (Ik nog hevig op zoek gegaan op het eiland naar leer, maar op zo’n eiland zonder koeien is dat toch best lastig te vinden. Ik vond wel een oude schoenmaker, waar ik hoopte leer van te kunnen kopen, maar die klaagde tegen mij over deze nieuwe tijd, waar alleen nog maar kunststof schoenen gedragen en gemaakt worden… Zelfs door de Politie :)!!! Arme man, had het er maar moeilijk mee.. Ik was er natuurlijk ook niet echt blij mee, maar goed, we konden toch nog met een lijkentouw en het restant leer dat we nog hadden het zeil repareren. M’n pa dus het zeil fiksen en ik met een snorkel op, het onderwaterschip schoonkrabben van aangegroeid mos en zeepokken… We hadden nu ongeveer een jaar geleden nog een nieuwe laag anti-fouling (anti-aangroei-van-mos-en-dergelijke) verf erop gesmeerd, maar dat mocht niet meer baten… We hopen het schip in Panama nog het water uit te krijgen en een nieuwe laag erop te smeren. De dikke baardgroei die de Anne-Margaretha had gekregen, moest toch nodig eens getrimd worden… Ik ben met mijn spatel lekker anderhalve dag onder water geweest en heb de lieve schat ontdaan van haar afremmende baard. Glad geschoren en wel gaan we nu toch weer een knoop harder De eerste dag zijn de meiden en Peter lekker op stap geweest, om tot de conclusie te komen dat als je wat wilt regelen je dat altijd de dag van te voren moet doen en dus niets meer die dag konden doen… We hebben de 2e dag in tweeën gehakt en de eerste helft zijn Peter, Tschjägie en Iris met een gids in een bootje een snorkeltour gaan doen en Heinz, Iris (voor de 2e keer dus) en ik de 2e helft van de dag. Het was echt een heerlijke dag… We werden opgehaald van de AM en voeren met een klein motorbootje, met 140 PK naar de eerste mooie sightseeing spot. De kustlijn zit vol met Fregatvogels waarvan de mannelijke exemplaren met grote rode keelzakken de vrouwtjes proberen te lokken. Als dat dan gelukt is, begint de paringsdans en het broeden kan beginnen… De verschillende stadia waren duidelijk te zien en ik moet zeggen, het was schitterend! Wat een sierlijkheid hebben die beesten … Zo sierlijk als ze paralel iedere beweging van elkaar volgen en de schoonheid die deze prachtige beesten hebben… Ongelofelijk…
Na 10000 foto’s verder en mijn mond weer dicht geduwd te hebben voeren we verder naar een klein eiland je dat Los Lobos heet. De eerste helft van het eiland mochten we niet het water in, want daar heerst een zeer dominante mannetjes zeehond, die absoluut geen vreemden duldt… Maar bij de tweede helft, waar zijn territorium duidelijk ophield, mochten we wel het water in… De vissen waren niet zeer spectaculair, maar de speelse zeehonden daarentegen des te meer… Heinz, Iris en ik hebben wel een uur heerlijk met de beesten gespeeld… Met snorkel en zwemvliezen volgden de lieve diertjes iedere beweging die je maakte en deden dat dan met z’n 3,4,5,6en gewoon na… Salto’s in het water maken, om je as draaien, om hen heen draaien, op de grond liggen, direct op ze af zwemmen en het op het laatste moment uitwijken… Ze deden alles vrolijk met je mee… Wat een lol en plezier kunnen die beesten maken! Het leven is gewoon één groot spel voor hen… Vlak bij de kust, zaten op een zandbakje nog een stuk of 10 echte baby’s die als een crèche bijeen gehouden werden door 1 moeder… Nieuwsgierig  ging ik even kijken hoe dichtbij ik mocht komen en toen ik met m’n neus de kleintjes aanraakte en schatjes van nog geen 50cm me in m’n neus wilden bijten, trok ik me toch een beetje terug… Ze lieten zich wel nog aaien, al keek 1 me echt zo aan van:”volgens mij mag dit niet van mijn mama” en ja, hij had gelijk… Moeders kwam toch even polshoogte nemen met een luid “OEHHH, OEHH” en ik trok me maar weer terug om verder met de pubers en volwassenen te spelen… wat een heerlijkheid… Na een uur met die fantastische beesten gespeeld te hebben, gingen we weer het bootje in en scheurden we naar de volgende plek: Lion Dormido (Slapende zeehond), een meer dan 100 meter hoge rots met een gigantische spleet er in. Het zag er fantastisch uit met alle vogels er boven op aan het broeden en toen ik een zeeschildpad voorbij zag zwemmen was ik al weer helemáál happy. Maar toen kwam het mooiste… De gids vertelde dat we door de spleet heen konden snorkelen, maar dat we niet bang moesten zijn… Alles wat daar was, deed je geen kwaad, zolang je het maar niet aanraakte… Heinz en ik waren natuurlijk nieuwsgierig en gingen gelijk het water in en Iris, die al wist wat daar zat, bleef achter bij de gids… Al gauw kwamen we er achter: de spleet, die zo’n 50 meter lang, 9 meter breed en 90 meter diep is, was de perfecte schuilplek voor een fantastische diversiteit aan dierenleven… De eerste 10 meter die we zwommen zagen we 1000den kleine visjes die daar in scholen bij elkaar zwommen. Al snel herkende ik een figuur waarvan m’n hart al iets sneller ging kloppen… Een rifhaai… van zo’n anderhalve meter kwam rustig naar ons toe zwemmen om met een boog achter ons langs te gaan… Maar toen kwamen z’n vriendjes… Heinz was al lekker vooruit gezwommen en ik werd opeens omsingeld door zo’n 40 van die prachtige beesten… M’n hart ging als een gek tekeer, beseffende dat als 1 van die beesten zou beginnen aan mij te knabbelen,  ik in no-time door zíjn vrienden verorberd zou worden… Met adrenaline in mijn hele lichaam zwom ik toch rustig door en probeerde Heinz bij te blijven… Deze was achter een haai aan het duiken en probeerde zijn staart vast te grijpen… Maar zo’n beest is natuurlijk veel te snel en super slim, dus dook lekker het diepe in… Toen Heinz weer aan de oppervlakte kwam, had ik hem ingehaald en samen zwommen we rustig, naar beneden kijkend, verder… Tot ik hem snel afstopte…