Runde 8 mei 2012
Soms krijg je onverwacht een cadeautje, zo maar!
Na de buien van gisteren worden we wakker door de zon. Buiten ontdekken we een blauwe hemel die zich naar alle windstreken uitstrekt. Boterhammen smeren, schoenen in het vet, kijkers en fotospullen mee. Zo zijn we voorbereid om op pad te gaan: de rotsen op, op zoek naar de vogelkliffen.
Hier op Runde is dit dé attractie van het eiland. Vriendelijke bewoners wijzen ons de weg. Het eiland is ondanks het broedseizoen nu, toegankelijk, mits je op de hiervoor vrijgestelde paden blijft.
Op de weg omhoog zien we al de eerste eidereenden aan de kust scharrelen. Scholeksters waarschuwen met luid geschreeuw. En boven aangekomen op de hoogvlakte komen jagers laag overvliegen. Bonte kraaien en ook grote raven verkennen net als wij het terrein. We genieten van schitterende vergezichten over het berglandschap: haast nog tot de waterlijn bedekt met sneeuw.
Langzaam verspreidt ons groepje zich, ieder zijn eigen interesse volgend. Totdat André de klif ontdekt waar de Jan van Genten broeden. We volgen en zijn diep onder de indruk van honderden meters hoge kliffen bedekt met duizenden aan- en af vliegende vogels. Op de buik liggend worden de camera’s in de aanslag gehouden en wordt het spektakel onder ons digitaal opgeslagen.
Ik volg net een kleine houten sloep diep beneden ons met schoolkinderen, die levende biologie aangeboden krijgen, als naast me een donkere schaduw in mijn ooghoeken opduikt: een Zeearend vliegt enkele meters op mijn hoogte langzaam, haast stilstaand in de de klif omgierende wind.
In zijn ogen kijkend vergeet ik haast de foto’s van mijn leven te maken…!
Hij blijft even bij me dan duikt hij langs de klif omlaag op zoek naar onbewaakte nesten. Enkele ouderparen vallen hem aan maar gelokt door de kans op buit blijft hij terugkomen.
We kunnen met moeite afstand nemen van deze klif, maar een feller aantrekkende ijzige wind laat ons verder trekken. Op zoek naar de broedklif van de papegaaiduikers enkele honderden meters verder op.
Die vogels zijn echter niet thuis. We horen van een andere vogelaar dat ze nu boodschappen op zee aan het doen zijn en klokslag 19.00 uur plaatselijke tijd met z’n allen voor het diner van de kleintjes arriveren. Nog enkele uren wachten dus. Hoewel we dit spektakel best willen zien worden we gedwongen door de steeds hardere, ijskoude wind, af te dalen en de beschutting van ons bootje op te zoeken .
Tja, je kan niet alles hebben, soms moet je tevreden zijn met de cadeautjes van de dag.
Heinz
Laat een bericht achter