Bericht van Tamara, een van onze gasten:

Lieve landrotten!

Another day out of the ordinary…

Vannacht tussen 2 en 3 uur had ik ankerwacht; na twee weken aan boord van de Anne-Margaretha heb ik dit uur benut om als een soort hedendaagse Shackleton mijn belevenissen in het Antarctische droomlandschap neer te pennen en om in woorden alvast met jullie te delen wat straks thuis volgt met ontelbare foto’s en filmpjes vol ijsbergen, pinguïns, walvissen, robben en ander schoon dat zich aan het eind van de wereld bevindt. Voor zover deze pracht en praal in beeld te vangen is en dan vooral dat gevoel van verwondering: overweldigend en met kriebels in de buik.

Gisteren lagen we voor anker in Paradise Harbour, naast de Chileense basis ‘Gabriel González Videla’. Daar hebben we een zinderende zondag afgesloten met een voor ons allen tot zover meest zuidelijke feestje ooit. Inclusief pisco, asado (barbecue in de open haard), rode wijn en Polen. Huh? Ja, dit waren onze buren op het water, dezelfde als die naast ons aan het Governoren-wrak lagen waar we die ochtend in alle vroegte waren vertrokken.
Dit was de kers op de taart na een dag volgepakt met ervaringen die onze Antarctische dromen opeenstapelend overtroffen.

Walvissen- en pinguïnsdag…
Rond 5 uur, net na het ochtendgloren, voeren we uit in een mistige wereld, verder naar het zuiden. Met de belofte van walvis spotten was iedereen vroeg uit de veren en zaten we vol verwachting en in vol thermo-ornaat met camera’s aan de borst klaar voor het spektakel van de groten der onderwaterwereld. Het duurde tot na de eerste koffiepauze, toen begon het meest bijzondere zondagochtendconcert, met het diepe gebrom en geblaas van drie bultruggen. Met een vocabulaire dat zich tijdelijk beperkte tot ‘oh’, ‘ah’ en ‘wouw’ en camera’s de klikten alsof ze op hol waren geslagen. Dit was een opwarmer, die al gauw werd gevolgd door vier bultruggen die zo dichtbij zwommen dat we de bulten op hun koppen konden tellen. Wat een dinosaurussen, machtig mooi. Eén dook vlak voor onze boeg onder en ze bleven duiken met die kenmerkende staartvinnen in de lucht en ze zwaaiden zelfs met hun flippers leek het. Totaal hebben we die dag zeker 25-30 walvissen gezien, ook een paar kleinere Minke-walvissen.
Toen toen toen was het grote moment daar! De geur bereikte ons eerst – een echte, hele grote, kwetter-kwakende Gentoo pinguïnkolonie! Op Cuverville Island. Het was wonderbaarlijk, gezellig, grappig, vertederend en hilarisch. Van die nog half donzige, weldoorvoede kuikens in hun puberteit, enerzijds nog afhankelijk van hun ouders voor eten en anderzijds hun eigen identiteit die vanonder het dons tevoorschijn piepte. Dit geeft hilarische vederdracht, zoals een donsketting of een donsmat achter op de kop. De jongen piepen om meer eten en in Tom & Jerry stijl achtervolgen ze hun ouders al struikelend tot in het water. Om dan beteuterd en zonder succes terug te waggelen en op hun buik liggend rustig het volgende maal af te wachten.

–Nieuwsflits! Orka-intermezzo!
Tijdens het typen klonk opeens ‘orka’s orka’s’ en was de hele boot in rep en roer. Tien minuten lang zijn we van voor- naar achtersteven en van bak- naar stuurboord gerend, we voeren middenin een groep van pakweg 15 orka’s! Ze kwamen vlak naast ons uit het water, zwommen onder de boot door, en dan het mannetje met de mega-vin met een S-bocht erin. Spectaculair, allemaal in jubelstemming. We zitten zo middenin de magie van dit witte continent van extremen, allemachtig prachtig. –

Terug naar de zondag, de volgende episode bracht ons in een soort alternatieve grachtentoer vol met ijssculpturen in schitterende tinten ijsblauw. Hoe blauwer, hoe minder lucht erin zit. Ik blijf me verbazen over de hoeveelheid kleur dat ons omringt, met name groen, rood, roze en geel. Dit geeft bijzondere marmer-effecten op de bergen en gletsjers en komt van sneeuwalgen, mos en ‘litchen’ (zojuist ouderwets met een Engels-Nederlands woordenboek vertaald naar ‘korstmos’; deze ingeving kwam na twee weken denken dat ik dat straks weer online zou googelen. Heerlijk overigens dat internet- en nepnieuwsvrije bestaan aan het eind van de wereld).
Er is nog zoveel meer om te vertellen! Toch is het voor nu tijd om er een eind aan te breien, terug naar de gezelligheid aan boord van spelletjes spelen (Dobble is favoriet!), dansend en zingend de afwas doen, kletsen in een mix van Neder-Engels-Zwitser-Duits met een vleugje Noors en vooral ook veel lachen-gieren-brullen.
De geur van een Finse bakplaattaart stijgt vanuit de woonkeuken omhoog naar het achterdek, waar ik sta aan het meest idyllische bureau met uitzicht op de Gerlache Strait, her en der gesierd met een ijsberg, de besneeuwde bergrug in laaghangende wolken gehuld in de verte en af en toe een pinguïn, rob of walvis die als tropische verrassing oppopt.
Vol verwachting klopt ons hart voor de nog verborgen schatten die zich tijdens onze droomreis openbaren.
Tot aan walvis! Liefs uit Antarctica.