Arica

24 april 2007

Na een rustige reis met iets te weinig wind zijn we in Arica aangekomen op 21 april. De havenautoriteiten werkten niet echt mee: na elke vraag van mij was het even stil en dan: stand by on channel 14…. We staan nog steeds stand by, maar helaas…. Een schip van het formaat Anne-Margaretha is ook lastig te parkeren in de drukke handels- en vissershaven van Arica. Te klein voor de hoge muren van de tankers…., te groot voor de moorings van de vissers(haven), of de jachthaven. Waar mogen we dan?? Het anker laten vallen tussen de tientallen kleurrijke vissersbootjes dan maar? …Wat ligt er voor troep op de bodem? Willen we het risico nemen ons anker te verspelen? Belangstelling genoeg op de kant. Tenslotte mogen we op de tankplaats ( voor diesel en water!) van de vissers liggen. Het is een lekkere rommel met een soort steiger van bielsen met grote gaten. Tientallen pelikanen begluren ons vanaf het gebouw op de steiger. Aalscholvers nestelen in de antennes en komen ook gezellig bij ons op de mast en zalingen zitten…. Zeeleeuwen zwemmen lui voorbij en zoeken voor de nacht onder flink gegrom een goede plek aan de kant. Kortom een levendig geheel.De Armada, die ons de hele route gemonitord heeft…. begroet il en el Capitano/a van de Anne-Margaretha allerhartelijkst. We mogen gerust zo lang we willen in de ( vrije) vissershaven blijven liggen… De vissersboten die moeten tanken schuiven wel een stukje op en we zijn nog geen mopperende Chileen tegengekomen die het lastig vindt dat we op die plek liggen…. Alleen maar vriendelijke mannen (vrouwen vissen blijkbaar niet….), die net als wij de zee begrijpen en er graag op vertoeven. Na een paar dagen komt een van de medewerkers van de steiger naar ons toe met een Chileense vlag. Ons minuscule gastenvlaggetje vindt hij maar niets… We krijgen een groter exemplaar als hij het onze als souvenir mag hebben. Er komt een mooi Anne-Margaretha stempel op en iedereen is weer blij. Arica zelf is een levendige stad, gebouwd in de woestijn. Het is de laatste stad in Chili, een land dat we hebben leren waarderen. Wel veel formaliteiten, maar zeer vriendelijke en behulpzame mensen. We zullen ze missen.Als alle gasten gearriveerd zijn, komt er weer een flinke oversteek naar alweer een bijzonder deel van de aarde: de Galapagos Eilanden.

Greet