Gast Chris schrijft:
7-9 december 2014
Zondag 7 december. Het is een lazy sunday afternoon. Ergens op de Atlantische Oceaan, zo’n 40 mijl uit de kust van het Argentijnse schiereiland Isla Leone. Maar we hebben al meerder van deze lazy momenten gehad bij onze tiendaagse non-stop oversteek van Punta del Este in Uruguay naar Punta Arenas in Chili. Midscheeps, in de roef wordt bij een couscous met kikkererwtensalade het ontstaan van de aarde en de hele kosmos besproken. In de stuurhut wisselen bemanningsleden ervaringen uit over navigeren op open zee. Op het achterdek buiten staat Heinz, onze kapitein, dit keer aan het roer.
Wij – de passagiers – zijn inmiddels gewend aan de bewegingen van het schip. Als de slinger in de klok van oma bewegen we ons mee met de rollende beweging zijwaarts en de op en neer gaande beweging in de lengte van het schip. Ook slapend doen dat de meesten van ons, alsof we niet anders gewend zijn. Dat was de eerste dag wel anders. Toen was sprake van een ruwe zee. We zijn zelfs een dag later vertrokken om de mensen zonder zeebenen niet al te veel op de proef te stellen. Nu heeft iedereen het ritme van het oceaanleven aangenomen. Vier uur op (uitkijk, aan het roer, meehelpen aan dek), acht uur af. Dit laatste betekent slapen, eten, lezen, luieren, gesprekken voeren, meehelpen in de kombuis of gewoon nietsdoen. Alleen bij een verandering van koers of wind of bij onverwachte gasten is er sprake van een grotere vorm van paraatheid. Bij het werk op het dek hoort een commandostructuur: het stellen van zeilen moet goed en snel gebeuren. Wij als meewerkende passagiers met ruime, matige of geen zeilervaring werken waar dat kan naar vermogen mee. Soms betekent dat dat de computer die de koers registreert af en toe een vreemde slinger vastlegt.
(foto: kaapse duif) Onverwachte en zonder uitzondering aangename gasten die langs komen zijn dolfijnen, zeehonden en talloze vogels waaronder stormvogels, kaapse duiven en albatrossen. Vooral de albatros die met zijn enorme spanwijdte zonder nauwelijks een vleugelslag gracieus over het water scheert is prachtig om te zien. Bij een ‘dolfijnenalert’ komt iedereen naar buiten, Geweldig hoe deze dieren – wij zagen dusky- en commerson dolfijnen – door sierlijk rond de boot te scheren en te duiken voor vrolijkheid zorgen. Drie keer is er door verschillende mensen een walvis gespot. Een keer werden Lars en ik aan het eind van onze wacht opgeschrikt door geproest en de verschijning van een spuitende donkere rug boven het wateroppervlak op zo’n 15 meter langszij het schip. Een walvis, maar we werken nog aan de verbetering van ons observatievermogen om te kunnen determineren welke het geweest moet zijn. We hebben ook de eerste en meest noordelijk voorkomende Magellaenpinguïns gespot. En natuurlijk moeten we de gast die uiteindelijk ook aan boord is geweest niet vergeten: Sinterklaas. Hij bracht ons – huisgemaakte – pepernoten en een chocoladeletter en een gedicht voor Heinz.
Dinsdag 9 december. Met gereefde zeilen en de stormfok gehesen kruisen we nu ruim 200 mijl voor onze bestemming – de oostelijke ingang van de Straat van Magellaen – op en neer, wachtend op gunstigere wind om de koers te hervatten. ‘Pittig windje’ volgens de bemanning. ‘Aardige storm’ -windkracht acht tot negen – in de beleving van de passagiers. Het betekent ook zeker nog een dag of twee zeilen voor we Punta Arenas bereiken. Het voorstel van een van de opvarenden om een linzensoep te maken heeft het vanwege de storm niet gered: te veel kans op rondvliegende soep. Later meer!
Chris
(Magelhaenpinguïn)
1 comment
Comment by Margreeth kersbergen
Margreeth kersbergen 12 december 2014 at 22:44
Leuk om te lezen! Heel veel plezier en groeten aan mijn zoon Maarten.
Margreeth