18 mei 2015 Nog 65 mijl tot St.Helena
Ik wil jullie berichten uit de eindeloosheid.
De horizon is het enige waar het oog zich aan vasthoudt.
Vandaag is er een spiegel. Zover we kunnen zien is het glasachtig. Azuurblauwe kleuren om ons heen.
Onder, boven ons.
Alleen de zon verstoort deze tinten door er zowel boven als beneden wit aan toe te voegen.
Haar spiegelbeeld is haast net zo verblindend.
Langzaam trekt mijn schip een spoor door dit glas; terugkijkend kan ik het volgen, de horizon van onze vorige posities.
We maken rimpels, die een wig vormen tot in het heelal.
In de oude tijden moet deze betoverende stille wereld voor de reizende mensen anders geweest zijn.
Ik vraag me af of zij konden genieten zoals wij. Geen vooruitgang, stilliggen, wachten…
Ik las eens een verhaal waar iemand schreef gek te worden van de aanblik van zijn afval, dat maar bij zijn boot bleef, zich in de aaneen geregen dagen, ophopend.
De voorraden raakten op, water bedierf in de hitte, geen koelte te vinden, de stank van de medereiziger begon ondragelijk te worden.
Het sterven begon bij de zwakkeren aan boord.
De verslagen van de VOC schepen berichtten hiervan.
Wat een lijden betekende de vroege zeevaart voor deze reizende.
Hieraan denkend heb ik respect voor onze voor-varenden.
Ik neem nog een ijsje uit de vriezer en besluit mijn dieseltje nog eens te controleren, de dagtank bij te vullen en straks het schip even stil te leggen om zelf even rimpels te trekken in dit blauwe glas: één te zijn met dit universum.
Heinz
Laat een bericht achter